Zoals ons gehele Frankrijkavontuur tot nu toe, verliep de definitieve verkoop van onze woning in Drenthe niet helemaal zoals dat normaal gesproken zou gaan.
Geduld is een schone zaak
Nadat aan twee kanten het voorlopig koopcontract was getekend, konden we nog maar 1 ding doen. Wachten! Mensen die ons een beetje kennen, weten dat wachten niet mijn sterkste punt is. Het meest spannende vonden we het wachten op een goedkeuring van financiering voor de kopers van ons huis. Daarmee zou alles pas definitief zijn. De hypotheekverstrekkers hadden tot 7 september de tijd. Dat was in het ergste geval dus nog een ruim een maand in spanning zitten. En dat werd het! Op 7 september hadden we nog steeds niets vernomen! Dan maar een whats app berichtje naar de makelaar. Misschien weet die wat:
Mijn bericht:
‘Hoi, Ik kom net terug van de sporttraining. Wat kan ik straks open maken om de dorst te lessen? Een fles champagne of een fles water?
Het antwoord:
‘Officieel hebben ze nog 1 dag.’
Niemand wist dus nog iets? Dan nog maar 1 nachtje slapen. Maar ook op 8, 9 en 10 september kwam er geen bericht. Totdat ik op 11 september (!) naar buiten ging om de hond uit te laten en zag dat het te koop bord in de tuin een sticker had gekregen met de tekst VERKOCHT. Blijkbaar was het nu dus definitief?
We weten nog goed toen we het huis in Ruinerwold kochten, dat vanaf het moment dat alles definitief was goedgekeurd hoe blij we waren. We hadden toen meteen contact gezocht met de verkopers om hen het goede nieuws mee te delen en om een afspraak met hen te maken om kennis te maken en over het vervolg en de overdrachtsdatum. Het werd toen een dagje uit naar Drenthe en een heel leuk en warm bezoek bij de toenmalige bewoners van ons huis in Ruinerwold. Tijdens dat bezoek deden we nog een ronde door het huis, spraken we af wie de notaris zou zijn, welke spullen achterbleven en meer van dat soort dingen.
De overdracht
Dat niet iedereen hetzelfde is dat bleek ook nu weer. We hoorden in de weken erna nog steeds niets van de kopers. Uiteindelijk heb ik zelf maar een email gestuurd om hen te feliciteren en gevraagd of we konden afspreken. We moesten namelijk emigreren en we wisten nog helemaal niet wanneer we dat konden doen, omdat nog niemand over een overdracht had gesproken. De makelaar niet, de notaris van de kopers niet en de kopers zelf niet. Maar in ons voorlopig koopcontract voor Frankrijk stond 1 december genoteerd als overdrachtsdatum. Het moest dus allemaal vóór die tijd geregeld zijn. We hadden nog nauwelijks twee maanden te gaan.
Uiteindelijk hadden we de laatste zondag van september een afspraak kunnen regelen met de kopers van ons huis. We wisten nog goed hoe leuk de kennismaking was toen wij deze afspraak met de voorgaande bewoners hadden. We wilden hen graag een zelfde ervaring geven. Ik had zelfs soep gemaakt.
Echter was het al meteen duidelijk dat ze niet veel tijd hadden. Het was bijna alsof dat bezoekje aan ons een noodzakelijk kwaad was.
Desalnietemin was het een gezellig bezoekje. Eentje dat na de koffie snel ter zake moest komen.
Dat bestond uit een rondleiding uiteraard. Want hoe leuk is het als je je toekomstige huis weer even ziet. En daarbij de vraag: ‘Wat willen jullie dat er blijft?’
Er zijn bepaalde zaken die we best meewillen, maar het moet ook allemaal naar Frankrijk, dus we gunnen het jullie ook.
Omdat ze pas een kindje hadden gekregen, deed ik daarnaast het voorstel de vijver voor hen te legen. Ervan uitgaande dat die zou worden gedempt. Iets dat inderdaad de bedoeling bleek te zijn.
Verder was toevallig vlak voor hun bezoek de ingebouwde vaatwasser kapot gegaan. Daar moest uiteraard een passende oplossing voor komen. We zouden nagaan wat daarvoor de opties waren en daarover contact houden.
Tijdens het bezoek werd ook duidelijk dat de kopers al een afspraak hadden bij de notaris. De overdracht in Drenthe zou, net als ons huis in Frankrijk, op 1 december plaatsvinden. Waarom wisten wij dat niet? Hopelijk wilden ze een paar dagen eerder het huis op hun naam zetten? Anders konden wij het huis in Frankrijk niet kopen.
Dat hoefde volgens hen geen probleem te zijn. Na het weekend zouden we contact hebben.
Het bezoek was kort maar krachtig, maar voelde verder goed.
Na het weekend namen we eerst zelf maar contact op met de notaris in Drenthe die de overdracht van de Wolddijk zou gaan doen. Waarom wisten wij niets van de overdracht? Niemand begreep het. De stukken hadden naar ons verstuurd moeten zijn.
Vlak erna kregen we telefoon van de kopers. Hoe gezellig en vriendelijk het gesprek die zondag was geweest, zo afstandelijk en zelfs brutaal was de toon nu. Er kwam ineens een heel eisenpakket op tafel over de spullen van ons huis. Daarbij werd eveneens een hagelnieuwe vaatwasser geëist die NA de verkoop zou worden geplaats, want we moest vooral niet denken dat zij dan ook nog met een tweedehands vaatwasser akkoord zouden gaan. De overdracht kon eventueel eerder plaatsvinden, maar dan moesten wij wel voor de onkosten voor hen betalen.
Nog helemaal perplex van de wijze waarop het telefoongesprek tot dan toe verliep, kon ik alleen maar verbijsterd uitbrengen: ‘Onkosten?’
Wat bleek: ze zouden bij een vervroegde overdracht nog een week lang 2 woningen op hun naam hebben. Dat zou een week lang onnodig dubbele kosten met zich meebrengen.
Ze hadden eigenhandig een slordige berekening op deze kosten losgelaten, waar vervolgens een bizar bedrag uit kwam rollen.
Dat moesten wij aan hen betalen, want ons probleem moest natuurlijk niet hun probleem worden, zo luidde de verklaring.
Even dacht ik dat ik in een slechte film zat, een soort banensplit. Vervolgens spookte het door mijn hoofd dat ik misschien wel heel iemand anders aan de andere kant van de lijn had. iemand die de kopers vertegenwoordigde. Dit leek in het niets op de mensen die wij op visite hadden gehad.
Maar het lukte mij om kalm te blijven, te zeggen dat ik hier over zou nadenken en dat ik van mij zou laten horen. Ik heb het gesprek vervolgens vriendelijk beëindigd (Ik was op dat moment best een beetje trots op mijzelf)
Adem in adem uit...
Nog steeds volkomen verbaasd over de hele gang van zaken tot dan toe met als klap op de vuurpijl dit bizarre telefoontje, belde ik eerst naar de makelaar. Hier mocht hij in gaan bemiddelen. Daarna belde ik Dimitri en namen we een resoluut besluit. We zouden hier helemaal niks meer doen voor anderen, en steeds maar afwachten, maar gewoon zsm vertrekken. Hopelijk zouden we dat besluit ten uitvoer kunnen brengen.
Dus belden we met Frankrijk met de vraag of onze overdracht uitgesteld kon worden. Wetende dat het in Frankrijk de gewoonste zaak van de wereld kan zijn om maanden op de notaris te moeten wachten voordat een afspraak mogelijk is. Maar wie niet waagt, …
Gelukkig! Onze overdracht kon worden uitgesteld en we hoefden zelfs niet lang te wachten. De notaris had later in december ook nog plek.
Maar waar moesten wij in die tussentijd wonen? Zo stroef als de communicatie verliep met de kopers van ons huis, zo meegaand waren de verkopers in Frankrijk. Wij mochten alvast in het huis wonen tot de overdracht zou plaatsvinden. Op voorwaarde dat we niets zouden aanpassen, verbouwen of anderszins zouden veranderen. Waarschijnlijk hadden ze de werklust van Dimitri al een beetje leren kennen.
Daarna belden we opnieuw met de notaris in Drenthe. Het was voor ons niet praktisch om bij de overdracht op 1 december aanwezig te zijn. Een huis leeg en schoon opleveren is niet zo moeilijk, maar waar moesten we verblijven met onze spullen en onze dieren terwijl we wachten op het tekenen? Het zou dus handiger zijn om meteen in alle vroegte de beestenboel in te laden, direct naar Frankrijk door te rijden en de sleutel bij de makelaar in de brievenbus te deponeren. Ook dat was geen probleem. We maakten een afspraak om alvast te tekenen voor het koopcontract. Op die manier hadden wij onze plicht vervuld en waren we vrij om te gaan.
Ondertussen had onze makelaar gesproken met onze kopers en ze weer tot bedaren weten te brengen. We kregen daarna zelfs een welgemeend excuus van hen.
That's what friends are for
Tot slot de laatste uitdaging. Waar zouden we al onze spullen laten? We mochten alvast in het huis wonen, maar feitelijk nog niet verhuizen, zolang het huis nog niet van ons was.
En, ook niet onbelangrijk, hoe kwamen onze spullen in Frankrijk?
Een van onze vrienden uit Noord Holland had vrienden in Drenthe wonen. Vrienden met een enorme schuur die goed dienst zou kunnen doen als opslagruimte. Hij zou voor ons bellen en vragen naar de mogelijkheden. Dimitri had een vriend die hij al lange tijd niet had gesproken. Een vriend met een vervoersbedrijf die veel op Frankrijk reed.
Een paar telefoontjes later hadden we een plek om onze huisraad op te slaan en een mogelijkheid om alles naar Frankrijk te verhuizen. Met nog 7 weken te gaan, leek het erop dat we klaar waren voor vertrek. Er moest nog een hoop gebeuren in die paar weken.
