Terwijl we met de ‘normale’ verhuisdingen bezig waren, een nieuw onderkomen voor de paarden zochten en Dimitri nog herstellende was van zijn operatie, hadden we ook nog mijn volvo. Een fantastische auto. Ruim, voldoende vermogen en trekkracht en… een gastank Helemaal niet handig in Frankrijk. Gas is daar nauwelijks verkrijgbaar en door over te schakelen op benzine zou deze auto ineens een hele dure hobby worden. Vooral omdat de benzineprijs in Frankrijk nog hoger is dan in Nederland. Conclusie: De volvo moest weg. En om het geregel en de bijkomende kosten van het invoeren van mijn auto te voorkomen, zou ik pas in Frankrijk een nieuwe auto kopen. De Volvo verkopen was het probleem niet. Maar er komt ook een hele planning bij kijken als je op het Drentse platteland woont zonder auto. Ik gokte op een verkoop vlak voor Dimitri zijn operatie. Dan zou ik in elk geval zijn auto kunnen gebruiken, want hij moest thuis herstellen in plaats van door het land rijden. Dan zou ik alleen de maand november nog moeten overbruggen zonder auto.
Mijn snode plan
De verkoop van de auto verliep zonder problemen, maar ik had mij een beetje verkeken op de laatste maand. Ik moest zonder het te merken nog regelmatig met de auto weg. En afhankelijk zijn van het openbaar vervoer is een regelrechte ramp! Ook al is het voor slechts 1 maand. Maar de situatie gaf mij ook een geweldig excuus voor mijn snode plan waar Dimitri verder geen weet van had.
Vanaf het moment dat de Frankrijkplannen definitieve vormen begonnen aan te nemen hadden we het erover gehad om te trouwen met elkaar. Dat hadden we beide al eens gedaan dus het was ons niet om de romantiek te doen. Het leek ons gewoon handig voor de Franse autoriteiten dat ze begrepen dat wij bij elkaar hoorden. Het zou ons misschien een hoop gedoe schelen.
In alle hectiek van het plotseling omgooien van ons leven, bleef het bij dat ene gesprek en werd er verder geen actie op dat idee ondernomen. Tenminste… Dat dacht Dimitri. Ik dacht daar anders over. Dat we al een keer getrouwd waren in ons leven en dat het eenvoudig mocht prima. Maar enkel stilletjes naar het gemeentehuis om met 5 minuten getrouwd en wel weer buiten te staan, dat liet ik ook niet gebeuren. Dus maakte ik een plan.
Om te beginnen ging ik op zoek naar een geschikte trouwlocatie. Dat was niet zo moeilijk. Dimitri werkt heel graag in het theater en werkt daarbij al tientallen jaren in het theater in Purmerend. Ik kon vast wel een paar collega’s daar strikken die mij zouden helpen met een plan.
Het toneelstuk
Zo gezegd zo gedaan. Ik belde om te beginnen naar het theater en vroeg naar de toneelmeester. Ik vertelde dat ik met Dimitri samen wilde trouwen in het theater, maar dat Dimitri van niks wist en dat ik dat graag zo wilde houden. Samen bedachten we hoe we hem naar het theater konden lokken.
Dat moest dan wel op een ochtend gebeuren, want theatervoorstellingen zijn in de middag of avond en de zalen waren voor de komende maand natuurlijk allang geboekt. Bovendien leek het mij ook wel leuk als Dimitri netjes gekleed zou zijn, omdat ik weet dat hij daar waarde aan hecht. Hoe kregen we Dimitri netjes gekleed in de ochtend (een abnormale werktijd dus) bij het theater zonder dat het vraagtekens bij hem zou oproepen?
Gelukkig had de toneelmeester de oplossing. De Rabobank kwam soms in de ochtend een zaaltje in het theater huren. Het was dus niet vreemd om hem in de ochtend te laten werken. Hij zou geluidswerk moeten doen waarbij hij op het podium moest verschijnen. De ‘Rabobank’ zou daarbij expliciet verzoeken om netjes gekleed te zijn.
Maar eerst moest ik een ambtenaar van de burgerlijke stand zien te vinden die ook deel uit wilde maken van het complot. Dan kon ik met die persoon een definitieve datum afspreken. Die persoon vond ik in Titia Frijlink. Een onafhankelijk trouwambtenaar en ceremoniespreker.
Het betekende niet alleen dat ik een definitieve datum kon vastleggen. Het betekende ook dat ze bereid was een toneelstuk te spelen. Titia had al heel veel meegemaakt maar tijdens haar werk. Ze kon er met gemak een boek over schrijven. Maar dit was haar nog niet eerder overkomen. Een geheime bruiloft, waarbij de bruidegom van niets wist en waarbij ze ook nog een toneelstuk moest opvoeren door in de huid van een andere persoon te kruipen.
Ik vertelde haar dat ze in het theater een persoon van de Rabobank moest spelen. We verzonnen een verhaal waarbij ze kwam oefenen in de zaal. Eerst zonder haar collega’s. Ze wilde als rabobankmedewerkster eerst zelf weten hoe de zaal eruitzag en welke mogelijkheden er zouden zijn. Dimitri zou haar wegwijs maken in alles. Dat leek Titia vooral handig, omdat ze dan Dimitri alvast een klein beetje leerde kennen, voordat ik hem ten huwelijk zou vragen. Want ook dit aspect van de huwelijksvoltrekking was nieuw voor Titia. Normaal gesproken spreekt ze zowel de bruid als de bruidegom een aantal weken voor de plechtiging, zodat ze haar ceremonie voor en vooral over het stel kan voorbereiden. Nu moest ze het met mij doen en kon ze Dimitri niet eerder ontmoeten.
Maar het zou allemaal goedkomen. We hadden het toneelstuk doorgenomen en we legden de agenda’s bij elkaar. Daarmee kwamen we uit op donderdag 10 of vrijdag 11 november als de dag dat het allemaal zou gaan gebeuren. Weer terug naar de toneelmeester: Donderdag 10 november paste het theater ook.
Frauduleuze zaken
Daarmee was ik er nog niet. Titia had meer nodig dan alleen een script voor haar toneeloptreden. Om de trouwakte in orde te maken, moest ze ook de volledige namen van onze beide ouders hebben en de scheidingspapieren van ons eerdere huwelijk.
Ik wilde het huwelijk heel klein houden en geen familie uitnodigen. Om teleurstelling te voorkomen liet ik hen daarom niets weten. Ik kon er dus ook niet naar vragen.
Gelukkig hadden we nog niet alles ingepakt en was Dimitri weg voor zijn werk. Dat gaf mij de mogelijkheid om eens op zolder te gaan snuffelen. Daar vond ik een doos met foto’s en andere aandenkens van Dimitri er in. Wellicht bewaarde hij daar ook zijn scheidingspapieren?
Dat was niet het geval, maar het bracht mij wel verder. Ik vond foto’s van zijn trouwerij en zag op wenskaarten de trouwdatum staan. Met die informatie kon ik vast wel verder komen.
Ik wilde met de informatie die ik had de scheidingspapieren opvragen bij de gemeente waar Dimitri toen was getrouwd. Ik had onvoldoende informatie om dit online op te vragen, dus moest ik bellen. Maar de gemeente zou mij natuurlijk nooit de papieren verstrekken. En mij voordoen als Dimitri was niet zo geloofwaardig. Ik had een man met bijhorende stem nodig voor dit klusje. Gelukkig vond ik iemand die voor mij de gemeente wilde bellen en zich tijdens het telefoongesprek wilde voordoen als Dimitri Cos. Met het zweet op zijn voorhoofd moest hij tijdens dat telefoongesprek vragen beantwoorden, waarvan hij de antwoorden helemaal niet wist. Het leek een onmogelijke opgaaf, maar met wat gehum dat voor een antwoord moest doorgaan en zowel ja als nee kon betekenen, was de medewerker van de gemeente blijkbaar ook tevreden gesteld. De papieren zouden worden opgestuurd. Een hele opluchting! Nu maar hopen dat Dimitri ze niet in de brievenbus zou vinden.
Nu dit was geregeld kon ik verder gaan met mijn snode plan. Het ‘toneelstuk’ was nog niet helemaal waterdicht, want ergens moest ik ook ten tonele verschijnen. Daar moest ik nog iets op bedenken, maar dat was van later zorg. Nu ik alle documenten had om te kunnen trouwen met Dimitri, kon de datum definitief worden vastgelegd. Eerst moest ik de planning voor de rest van de trouwdag regelen, want we hadden nog maar enkele weken te gaan.
De lastigste trouwring
Om te beginnen belde ik Ingrid, de eigenaresse van de B&B in De Beemster waar Dimitri altijd overnacht als hij in Noord-Holland is. Ik vertelde haar van mijn plan en vroeg of ze die avond de B&B vrij had. Gelukkig was dat het geval en natuurlijk zou ze niets verklappen als ze Dimitri weer zag.
Vervolgens reserveerde ik een tafeltje voor twee bij restaurant Het Heerenhuis ook in De Beemster. Dit was de plek waar Dimitri en ik onze eerste date hadden 8 jaar eerder. Ik vertelde over de speciale gelegenheid en vroeg om ons een verrassingsmenu voor te schotelen. Dat vonden ze natuurlijk hartstikke leuk om te doen.
Ik had nog 1 ding te regelen. De trouwring.
Dit was nog lastiger dan zorgen dat er als verrassing zou worden getrouwd. Ik had namelijk het plan opgevat om de ring in de vorm van een tattoo te geven. Ja je leest het goed. Een tattoo. Dan is regelen dat de tatoeëerder toevallig ook een plek beschikbaar heeft voor twee mensen op je trouwdag je minste zorg, want je moet natuurlijk wel verdomde zeker zijn van je zaak. Ten eerste gaat een tattoo er nooit meer af. Ten tweede moet de tatoeëerder vooraf het ontwerp weten en ten derde de hamvraag, wat laat je zetten?
Voor ons was het fenomeen tattoo sowieso helemaal nieuw, dus deze kwestie begon met het zoeken van een geschikte tatoeëerder in de buurt van Purmerend. Ik vond op de eerste plaats een vrouw die hele mooie fijne tatoeages maakt. Nadat we online contact hadden gehad, wilde ik haar graag mijn ideeën face2face vertellen door te beeldbellen. Ik wilde weten wie ik aan de andere kant van de lijn had en wat voor persoon er inkt in mijn lijf zou gaan prikken. Dat voelde voor mij gewoon meer vertrouwd, dus stelde ik een zoom meeting voor om mijn ideeën door te nemen. Gek genoeg bleek een videogesprek voor haar onmogelijk. En niet omdat de techniek voor haar ontoereikend was. Er kwam een vreemd verhaal dat het omgekeerde effect had van wat ik had beoogd. Het zorgde voor wantrouwen. Beter kon ik een andere tatoeëerder zoeken, dus zegde ik haar weer af.
Uiteindelijk vond ik een tattooshop in Zaandam met hele goede referenties. Het gesprek ging ook leuk. Dus maakte ik met hem de afspraak dat hij op 10 november bij ons beide een tattoo zou plaatsen. De afspraak stond voor 13:00 uur.
Wat het moest worden, dat wist ik nog niet. Wat ik wel wist was dat de tattoo niet precies hetzelfde moest zijn en dat hij niet alleen als trouwring moest dienen, maar dat er vooral ook een individuele betekenis achter moest zitten. Want stel je nu toch eens voor dat… Dan zit je met je tattoo.
Hij moest dus ook maar beter niet te groot worden en ook niet om de ringvinger worden getatoeëerd. Een kleine afbeelding of tekst op de onderkant van de pols leek mij een goede plek. Subtiel, niet voor iedereen direct zichtbaar maar wel altijd dicht bij je.
Ik kon natuurlijk niet helemaal alleen beslissen, dus moest ik het onderwerp tattoo aansnijden bij Dimitri. We hadden het er gelukkig wel vaker over gehad, dus heel vreemd was het niet. Dat ik aandrong op hoe het eruit moest zien was wel nieuw.
Ik stuurde aan op ons sterrenbeeld, want we zijn beide waterman. Dan hadden we een tattoo dat voor ons beide ook individueel een betekenis had.
Maar we houden allebei ook van iets unieks, dus de overbekende golfjes, die het ‘watermanteken’, moeten voorstellen, was een no go.
Avonden achtereen zat ik achter mijn bureau. Eerst maakte ik zelf een tekening van het sterrenstelsel waterman. Op elke punt van het sterrenstelsel kon een betekenis worden geplaatst. Een leuk idee, met twee grote problemen. Ten eerste wordt de vorm van dat sterrenstelsel op 3 totaal verschillende manieren weergegeven. Welke is de juiste? Ik wilde natuurlijk niet het risico lopen dat het plaatje niet zou kloppen. Ten tweede werd het een erg rommelige tekening die nooit op een pols zou passen.
De volgende stap was dat ik mij ging verdiepen in de sterren die bij het stelsel waterman horen.
Bingo! Ik vond de ster Sadalsuud. De helderste ster uit het sterrenstelsel waterman. 2046 keer helderder dan de zon! Sadalsuud betekent het geluk van het geluk. De ster wordt geassocieerd met een nieuw begin. De komst van de lente en de welvaart die het met zich meebrengt. In het Latijns is Sadalsuud vertaald naar Lucida Fortunæ Fortunarum wat het grootste geluk van geluk betekent.
En last but not least: De ster is in het najaar het beste zichtbaar aan de hemel. Tijdens onze trouwdatum dus.
Ik gaf Dimitri meerdere opties voor een tattoo, waaronder de Arabische en Latijnse naam van deze megaster die tot het sterrenstelsel waterman behoorde.
Het werd ook voor hem Sadalsuud. Gelukkig informeerde ik daarbij ook meteen naar een geschikte plek voor een tattoo en wat voor hem het formaat moest zijn. Ik schrok me rot toen hij zijn hele onderarm aanwees! Dat was wel even iets anders dan een subtiel tekstje op de pols. Die optie opperde ik nog wel bij hem, maar Dimitri was heel duidelijk: ‘Je hebt een tattoo of je hebt het niet.’
Nog een beetje geschokt kon ik de tatoeëerder nu de definitieve opdracht geven. We zouden beide het woord Sadalsuud op onze arm laten tatoeëren, maar beide een geheel eigen ontwerp. (en formaat!)
Alles was nu geregeld. Hoe deze huwelijksverrassing uitpakte vertel ik in het volgende blog: De grote dag
