Inmiddels hebben we nog minder dan 3 weken te gaan.
Het einde van ons verblijf in Nederland nadert. In plaats van ons rustig voor te bereiden op onze emigratie, bevinden we ons nog steeds in een bizarre rollercoaster.
Terwijl Dimitri na zijn operatie inmiddels weer aan het werk is, bereid ik een geheime trouwerij voor, een afscheidsfeest, dat stiekem een trouwfeestje zal zijn, en een strakke verhuisplanning waarbij alle agenda’s op elkaar moeten aansluiten. Dat ik er alleen voor sta is niet zo erg, maar ik moet het doen zonder auto, want die had ik inmiddels verkocht. Dat maakt het allemaal wat lastiger, maar het heeft één groot voordeel. Het verschaft mij het perfecte alibi voor de verassingsbruiloft.
Nog een laatste smoes
Het enige dat mij nog te doen stond voor de grote dag, was ervoor zorgen dat ik op mijn eigen bruiloft aanwezig kon zijn. Dimitri wist tenslotte van niets en zomaar vanuit Drenthe bij het theater in Pumerend verschijnen is natuurlijk een beetje raar. Maar ook daar had mijn creatieve brein een oplossing voor bedacht.
Het verhaal was als volgt:
Ik zou naar een klant in Noord-Holland toe moeten. De hond kan niet zolang alleen thuis zijn, dus die moest mee. Daarom zou ik de dag ervoor samen met de hond met de trein naar mijn vader gaan, zodat ik de volgende dag zijn auto kon lenen om langs klanten te gaan. De hond zou die dag bij mijn vader blijven, zodat ik rustig mijn werk kon doen.
Dimitri was inmiddels al een aantal dagen in Noord-Holland aan het werk, waardoor ik geen andere reismogelijkheid had dan het OV, dus dat treinreisje was niet gek.
De avond dat ik aankwam bij mijn vader belde ik Dimitri verzuchtend op dat de treinreis een heel gedoe was geweest. (Ook dat was deels waar, dus ik hoefde niet veel te veinzen)
Ik had alle hondenspullen bij mij, mijn werkspullen, slaapspullen en de hond. Zie die daarmee maar snel een trein mee in – en uit te stappen als het hartstikke druk is. Ik liet Dimitri weten dat het vreselijk was en vroeg of ik de volgende dag alvast een paar spullen bij hem mocht afgeven in Purmerend. Die kon hij dan in zijn bus doen, zodat ik minder bagage bij mij zou hebben voor de terugreis.
Zo had ik een perfecte smoes en was het voor Dimitri niet vreemd dat ik zomaar voor zijn neus zou staan. Dat ik er dan netjes gekleed uit zou zien was ook niet raar, want in zijn beleving zou ik op klantbezoek zijn.
De grote dag
Mijn vader bracht mij ‘s morgens naar Purmerend. Een beetje gek voor hem. Je dochter weggeven maar er niet bij kunnen zijn.
Het theater was officieel nog gesloten, maar alle aanwezigen waren natuurlijk op de hoogte, dus al snel werd de deur voor mij geopend en werd de toneelmeester erbij geroepen. Die kwam mij beneden in de lobby ophalen. Samen liepen we naar de zaal waar Dimitri niet beter wist dan dat hij een mevrouw van de Rabobank aan het wegwijs maken was.
De toneelmeester opende de deur en zei: ‘Dimitri, er is iemand voor je’
Dimitri neemt zijn werk altijd zeer serieus en had daardoor nauwelijks oog voor mij. Een beetje bezweet van het felle toneellicht kwam hij naar mij toe lopen, griste mijn spullen uit mijn handen en zei vluchtig: ‘Dankjewel, ik ben aan het werk dus ik ga snel weer door’.
En weg was hij. Ondertussen zaten al zijn collega’s op de eerste rij voor het toneel (Om de aanwezigheid van al zijn collega’s te verklaren, hadden zij Dimitri wijs gemaakt dat de dame van de Rabobank graag met publiek wilde oefenen) en was de dame van de Rabobank (Titia de trouwambtenaar) nog volop in haar rol op het toneel aanwezig.
Net op tijd kon ik Dimitri weer laten omdraaien door te roepen: ‘Ja maar, ik wilde je nog iets vragen, heb je even tijd?’
‘Nou eigenlijk niet mop, ik ben aan het werk’
Titia schakelde vakkundig en zei:
‘Ja doe maar, ik moet toch nog even iets doornemen. Ik vind een kleine pauze wel fijn.’
Dus toen Dimitri zich eindelijk op mij focuste, kon zij zich snel uit de voeten maken om achter de coulisse haar toga aan te trekken.
Ondertussen hadden een aantal collega’s hun camera’s in de aanslag om mijn aanzoek en wat zou volgen te filmen.
Het aanzoek
‘Dimitri, je weet dat we naar Frankrijk gaan verhuizen en dat we om die reden hebben gesproken over trouwen. Puur voor het gemak. Maar ik heb het je nog niet officieel gevraagd. Dus bij deze: Wil je met mij trouwen?’
‘Ja natuurlijk!’
‘Wat vind je ervan als we dat nu meteen doen?’
‘Ja eh… dat kan niet mop. Ik ben nu aan het werk.’
Bijna wilde hij weer van mij weglopen, maar Titia verscheen weer ten tonele, inmiddels met toga en in haar voor haar meer vertrouwde rol als trouwambtenaar en vroeg aan Dimitri: Is dat zo?
Dimitri was dusdanig overdonderd dat hij niet leek te begrijpen waarom Titia ineens zo’n raar gewaad aan had en wat er nu eigenlijk aan de hand was. We moesten hem uitleggen dat het bijeenkomen van zijn collega’s en deze hele ochtend allemaal voor hem waren.
Toen het een klein beetje ging dagen, wilde hij graag direct trouwen. Zo gezegd zo gedaan. Onder luid applaus bereidden we ons voor op wat gingen komen.
Om Dimitri eerst even van de schrik te laten bekomen nam ik rustig de tijd om mijn gympen te verruilen voor mijn trouwschoenen.
We waren er klaar voor. De plechtigheid kon beginnen waarbij twee van Dimitri zijn collega’s als getuige mochten optreden.
Dimitri was zo overdonderd, dat ik tijdens deze plechtigheid nog zeker 3 keer aan hem heb gevraagd of hij begreep wat er gebeurde en wat hij aan het doen was.
De ringen
De plechtigheid wordt doorgaans afgesloten met het omdoen van de ringen. In plaats daarvan had ik een klein cadeautje voor Dimitri meegebracht.
Nadat hij het had uitgepakt, had hij een stukje sebaMED-zeep in zijn handen. Dat behoefde natuurlijk wat uitleg.
Dus alsof de ochtend voor hem nog niet genoeg was, kreeg hij te horen dat er een bezoekje aan de tattooshop op het programma stond.
Mijn kleine speech voor hem was de uitleg van Sadalsuud, waarbij ik hem, wat er de rest van ons leven ook zou gebeuren, het beste geluk toewens.
Na nog een paar mooie foto’s te hebben gemaakt van ons, mochten we met alle collega’s van Dimitri mee naar het restaurant, waar ons een heerlijke lunch werd aangeboden.
Ze wisten dat Dimitri dol verliefd was op een ouderwetse theaterlamp die nog bij het theater in het bezit was. Deze kreeg hij tijdens de lunch cadeau.
Champagne zat er helaas nog niet in voor ons, want alcohol voorafgaand aan de tattooshop werd ons nadrukkelijk afgeraden.
Ik was nog een beetje zenuwachtig voor dit volgende agendapunt van de dag, dus of het überhaupt verstandig zou zijn geweest dat vroeg ik mij af.
Na heerlijk te hebben gegeten en alle felicitaties en gelukwensen in ontvangst te hebben genomen, gingen we op weg naar Zaandam. Een spannend moment, want daar zag hij zijn ontwerp voor het eerst. Je moet het maar mooi vinden. Gelukkig ken ik Dimitri heel goed en was ik daar eerlijk gezegd niet zo bang voor. Hij was inderdaad erg enthousiast.
Het zetten van een tattoo bleek allesbehalve reden tot zenuwen. Ik ben normaal gesproken een gevalletje bang voor de tandarts en al het andere dat noodzakelijke medische handelingen vereist. Nu is dit niet noodzakelijk, maar er gaat wel een naald in het lichaam. Uiteindelijk voelde het zetten van de tattoo een beetje als een steek van een wesp. Toevallig had ik nog niet zo lang daarvoor een zwerm wespen ontmoet met 8 steken tot gevolg, dus ik wist ongeveer nog hoe dat voelde. Niet bepaald fijn, maar prima te doorstaan. Een volgende keer ga ik liever naar de tattooshop dan naar de tandarts.
Mijn Tattoo was lang niet zo groot als Dimitri zijn ontwerp, dus ik was snel weer klaar.
Terwijl Dimitri nog op de behandelstoel lag, liep ik even de stad in. Even een klein wandelingetje en natuurlijk een belletje naar enkele vrienden die op de hoogte waren van ons avontuur. Iedereen was natuurlijk razend nieuwsgierig.
Nadat Dimitri klaar was en een nieuwe onderarm rijker, was het tijd om de volgende verrassing te onthullen. Een uitgebreid diner bij het restaurant waar onze eerste ontmoeting plaatsvond. Eerst maar even een drankje op een terras in Zaandam, waar Dimitri zijn moeder belde om het heugelijk nieuws te vertellen. Ook die leek het niet geheel te beseffen, want nadat ze ons had gefeliciteerd werden in één adem haar dagelijkse bezigheden besproken.
We hebben haar de volgende dag nog maar een keer gebeld.
De afsluiting
De dag werd afgesloten met een heerlijk diner! Ze hadden bij ‘Het Heerenhuis’ in De Beemster uitstekend voor ons gezorgd.
Een medewerkster bracht ons zelfs naar de B&B n afloop, zodat de auto van Dimitri kon blijven staan. We werden voor de oprijlaan afgezet, waardoor Ingrid, de eigenaresse van de B&B, ons nooit heeft horen ‘thuiskomen’
Toevallig sliep Dimitri al enkele dagen daar, dus ik had er ook niet meer aan gedacht om door te geven dat we eraan zouden komen.
Achteraf had ze op ons gewacht omdat ze een heel ander vertrek dan waar Dimitri sliep romantisch voor ons had ingericht. Dat hadden we dus allemaal gemist, waardoor we dat pas de volgende morgen ontdekte. We hoorden toen ook dat ze nog lang nadat we waren gearriveerd wakker was gebleven voor ons. Het gaf ons (en vooral mij, ik had het geregeld) een slecht gevoel. Gelukkig konden we het achteraf allemaal relativeren, maar het was natuurlijk niet leuk voor haar.
Hoe dan ook, we deden de felicitaties nog eens dunnetjes over en we kregen een fantastisch ontbijt, waarna ze ons weer terugbracht naar de auto van Dimitri. Zo konden we samen nog langs enkele familieleden die inmiddels ook op de hoogte waren.
Het feest
Nu mocht iedereen het weten.
Dimitri wist dat we die zaterdag een ‘afscheidsfeestje’ zouden geven, maar natuurlijk niet dat het eigenlijk ons trouwfeest zou zijn.
Verreweg de meeste genodigden wisten ook van niets, totdat ze bij aankomst de slingers met tekst ‘just married’ zagen hangen.
Dat zouden we beide nooit meer doen, dus de geloofwaardigheid ervan was voor enkele van onze gasten ver te zoeken. Maar uiteindelijk was het toch echt wel overduidelijk voor iedereen. Een mooi begin bij een gezellig afscheid
Nog twee weken te gaan. We hoefden nu alleen nog maar te verhuizen…
2 reacties
Geweldig! Niet alleen een mooi verhaal, maar ook een mooie dag en een prachtige herinnering. Gefeliciteerd!
merci 🤗