‘Oh wat leuk!’
‘Jeetje wat een stap?’
‘Echt iets voor jullie’
‘Nou, ehhh… spannend hoor’
Een greep uit de eerste reacties die we krijgen zodra we het nieuws vertellen dat we gaan verhuizen naar Frankrijk.
De tweede reactie die er direct achteraan komt is van nagenoeg iedereen hetzelfde: ‘Komen jullie nu op ik vertrek?’
Ik merk dat we onszelf inmiddels een beetje beginnen te verdedigen. Alsof je binnen een minuut wordt gedegradeerd van een gelijkwaardige gesprekspartner tot een volslagen idioot. We verdenken de programmamakers van ‘Ik vertrek’ ervan, dat mensen eerst worden gecast en dat hen tijdens het filmen zo nu en dan wordt ingefluisterd iets verschrikkelijks stoms te doen, om de kijkcijfers hoog te houden. Maar dat terzijde.
Die tweede reactie is waarschijnlijk volkomen logisch. Het bekende programma over mensen die de stoute schoenen durven aan te trekken om Nederland achter zich te laten wordt al jaren uitgezonden. Bij het horen van onze aankondiging gaat het brein direct op zoek naar iets herkenbaars. Dan is dit de eerste link die wordt gelegd. Bedankt Avro Tros! Als we het CBS mogen geloven zit jullie werk er nog lang niet op! Met 2000 tot 3000 emigranten alleen al naar Frankrijk jaarlijks, valt er nog genoeg filmmateriaal te verzamelen. En tussen al die emigranten zitten waarschijnlijk nog voldoende naïevelingen die werkelijk geen flauw idee hebben waar ze aan beginnen.
Hoewel onze voorbereiding nu ook niet bepaald iets is om over naar huis te schrijven. Wij zijn in 2 weken tijd opgeklommen van een oriënterend stel met een vaag idee tot huiseigenaar in Franrijk. Het was dus ook niet zo dat de mensen om ons heen ook maar het flauwste vermoeden hadden. Onze aankondiging kwam voor velen erg onverwacht. En inderdaad nu we dit zo schrijven en teruglezen valt het niet te ontkennen dat we zelf wellicht ook direct aan een bepaald TV-programma zouden denken.
Maar de mensen in onze directe omgeving, die hoorden over het doel van onze vakantiereis in juni, waren nauwelijks verrast na onze thuiskomst. Die kennen ons maar al te goed. Als een idee eenmaal is geboren in ons ondernemersbrein, dan gaat het realiseren ervan vaak razendsnel.
Het ontstaan van het idee
Heel eerlijk, ik (Linda) riep als kind al dat ik later in een ander land zou gaan wonen. Geen idee waar dat verlangen vandaan kwam, maar het is er altijd al geweest. Tijdens mijn opleiding was ik aan het uitzoeken of ik stages in het buitenland kon doen en toen ik op mijn 25e voor een maand in Canada was, wist ik zeker dat dát het land zou worden waar ik zou gaan wonen.
Een stage in het buitenland hield op dat moment in dat ik een extra schooljaar moest doen en vakantie in Canada was 1 ding, maar er gaan wonen bleek nog een ingewikkelde onderneming. Het resultaat was teleurstellend wat emigratieplannen betreft, want ik bleef braaf in Nederland. Ondertussen werd mij verteld dat Scandinavië aardig in de buurt komt van wat ik in Canada had gezien. Hoewel ik er nog nooit was geweest zette ik daar mijn zinnen op. Een reis ernaartoe kwam hoog op mijn verlanglijstje te staan.
Emigreren naar Drenthe
Ondertussen kregen Dimitri en ik een relatie. Dimitri wist al snel van mijn verlangens die zo nu en dan de kop op staken. Maar voor hem was daar geen denken aan. Mijn avontuurlijke plannen zakte steeds een beetje meer naar de achtergrond.
Gelukkig waren we beide verder niet heel erg honkvast, dus toen we op een dag uitgebreid onze woonwensen samen bespraken, werd duidelijk dat we in Noord-Holland beide niet langer op ons plek zaten.
Ik wilde meer ruimte om huis met beestjes en een dagopvang voor ouderen in een bosrijke omgeving. Dimitri wilde graag betere uitvalswegen en wat centraler in het land wonen voor zijn werk en ook heel graag bos in de buurt in plaats van strand. Want zeg nu zelf, de winderige streken van Noord Holland rondom de zee of het IJsselmeer zijn prachtig, maar het waait er altijd.
Grappig genoeg duurde de zoektocht naar een nieuwe woonlocatie in Nederland vele malen langer dan onze Franse variant.
We hebben verschillende provincies onveilig gemaakt, meerdere woningen bekeken zonder er een goed gevoel bij te hebben en voor we het wisten waren we al meer dan een jaar verder.
Op een dag fietsten we door het Drentse Landschap en hadden we samen net besloten dat we in Zuidwest-Drenthe wilde neerstrijken, toen de telefoon ging. De eigenaar van onze huurwoning in Noord-Holland ging het huis te koop zetten en had ook al een koper. Die hadden we niet zien aankomen, maar eigenlijk was het goed nieuws.
Nu moesten we een beetje vaart maken met onze plannen.
Omdat we ons huis uit moesten werd onze zoektocht even verlegd naar een tijdelijke woning. Waarom niet alvast naar Drenthe verhuizen en daar iets huren? Terwijl we huurwoningen bekeken, zagen we ook een klein huisje te koop staan. Het voldeed niet aan onze woonwensen. Er was bijvoorbeeld geen ruimte voor boerderijdieren, geen grote klusschuur voor Dimitri en geen ruimte voor een soort dagopvang. Toch gingen we er kijken want het huisje was verder prachtig en helemaal onze smaak. Inmiddels wonen we alweer ruim 5 jaar met veel plezier in dat huis.
Het wat-als-scenario
Terwijl we ondertussen rustig verder keken naar een stek waar onze woonwensen wel uitvoerbaar zouden kunnen zijn, begon ik aan Dimitri te vragen: Wat als…
Wat als je 10 jaar verder bent en je merkt dat het leven dat je nu hebt te zwaar voor je begint te worden. Wat wil je dan? Wat vind je nog meer leuk om te doen?
‘Dan wil ik een camping’, zij hij.
Eigenlijk had dat antwoord mij niet moeten verbazen van iemand die al 30 jaar in het evenementenvak zit waar hij het mensen naar de zin maakt. Iemand die, zodra hij thuis is, het liefst allerlei klusjes uitvoert in en om het huis. Voeg dat samen en je krijgt een camping.
Maar een wat-als-scenario was voor Dimitri nog lang niet aan de orde en zelf vermaakte ik mij ook wel. We konden ons leven bijna ‘burgerlijk’ noemen. Niets mis mee natuurlijk, maar verre van proactief met betrekking tot onze ideeën. Af en toe Funda doorspitten en op zondag langs huizen rijden was het meest actieve dat we in die zin deden.
De wereld op zijn kop
Totdat we in maart 2020 werden wakker geschud en konden ervaren dat het leven niet zo vanzelfsprekend is. Alle evenementen werden wegens Corona afgelast en onze woonwensen en wat-als-scenario’s werden ineens weer actueel.
Eerst niet natuurlijk. Alles was onzeker. Campings draaide ook niet, de huizenmarkt werd oververhit en we vielen van de ene verbazing in de andere. Het leek wel oorlog. Vooral toen er ook nog een avondklok werd ingesteld. Geen ideale wereld om volledig nieuwe plannen bij uit te rollen.
Maar we deden het wel. Onder het genot van een knapperend haardvuur en een goed glas wijn begonnen we voorzichtig te filosoferen. Hoe zou een camping eruit moeten zien, welke mogelijkheden zijn er nog meer als een camping ook zomaar dicht kan blijven en wat willen we nu echt?
We bedachten van alles maar er was 1 ding dat overeind bleef in al onze fictieve ideeën. Ruimte om huis! En ineens zei Dimitri: Ik wil wel naar een ander land kijken.
‘Ja Scandinavië!’, riep ik blij. Maar daar had hij totaal geen oren naar.
De voorbereiding
Geen Scandinavië dus. Maar wat dan wel?
we stelden een lijstje op met eisen waar het land aan zou moeten voldoen.
Het lijstje zag er zo uit:
Frankrijk voldeed aan deze wensen en stond voor Dimitri op nummer 1. Inmiddels was het feb 22 en waren nagenoeg alle grenzen weer open. Tijd om alvast een paar weken vrij in te plannen in de hoop dat we in Juni ook nog onbezorgd zouden konden reizen voorbij de landsgrenzen. En dat kon!
Benieuwd naar onze reis naar Frankrijk en hoe we ons huis hebben gevonden?
Lees het in ons 4-delige Blog
Vive la France!
