Terwijl wij nog zaten te wachten op onze makelaar voor de verkoop van ons eigen huis, waren vrienden van ons al een stapje verder. Ook zij zouden naar Frankrijk vetrekken. Ons paard, Max, stond bij hen in pension en er was al langer bekend dat we voor hem een ander onderkomen moesten gaan zoeken.
Hoewel ze nog geen koopwoning in Frankrijk hadden gevonden, gingen zij wel al per 1 september verhuizen en was er om die reden een tijdelijk onderkomen voor de paarden geregeld. Op 1 augustus zouden hun paarden alvast vertrekken en vóór die tijd moest Max een ander plekje hebben gevonden.
Terug naar zijn Roots
Hoewel ook voor ons op dat moment nog niet zeker was of we het huis konden kopen dat we wilden hebben, was het wel duidelijk dat we naar Frankrijk zouden gaan. Het leek mij daarom verstandig om Max, ondanks onze onzekerheden op dat moment, alvast maar mee naar Frankrijk te laten gaan. Een paard heeft een lange periode nodig om te wennen aan een nieuwe situatie. Ik zag al voor mij dat hij eerst in Nederland zou moeten verhuizen, in een nieuwe omgeving en in een nieuwe kudde, om vervolgens in zijn eentje naar Frankrijk vervoerd te worden om daar weer bij onbekende paarden terecht te komen.
De kudde is voor paarden nog belangrijker dan zijn omgeving. Dus besloot ik dat het voor Max het beste was als hij bij zijn eigen vriendjes bleef en het even zonder mij moest doen in een ver vreemd land. Nou ja… vreemd… 3 jaar eerder had hij de reis al eens gemaakt, omdat hij oorspronkelijk uit Frankrijk komt. Max zou dus eigenlijk teruggaan naar zijn roots. Bijkomend voordeel: Zijn paspoort was al in orde. Op het moment van deze beslissing zaten we zelfs nog op de makelaar te wachten en was ons huis dus nog niet (onder voorbehoud) verkocht. Maar zoals gezegd. Frankrijk stond al wel vast voor ons en verder zouden we wel zien. Eerst maar hopen dat er nog een extra plek vrij zou zijn in het pension in Frankrijk en niet te vergeten in de vrachtwagen ernaartoe. Ik spreek nu over eind juni.
Toeval bestaat niet
Gelukkig! Er was nog plek in zowel het pension als bij de vervoerder. En toeval of niet, het paardenpension bleek op slechts 20 minuten bij het huis vandaan te zijn dat wij wilden kopen! Bijna ongelooflijk als je bedenkt dat onze vrienden niet alleen in de Morvan, maar ook aan de andere kant van Frankrijk op huizenjacht waren. Voor hen had het pension overal kunnen zijn. Max had zomaar 400 kilometer verderop kunnen komen te staan. Maar ze vonden een pension in Montmort. Een plaatsje naast Luzy.
Ik had de eigenaresse van het pension in Frankrijk nog nooit gesproken, maar vertrouwde onze vrienden, die er een goed gevoel bij hadden. Zo gezegd zo gedaan. Max zou 1 augustus meereizen met de rest.
De uitdaging
Dat klonk heel eenvoudig, maar niets was minder waar. Max vindt veel dingen die andere paarden eng vinden niet zo interessant. Helaas geldt dat niet voor de binnenkant van een paardentrailer. Ik kreeg hem met mogelijkheid in zo’n kar. Ik had precies 1 maand om met hem te oefenen. Daarna moest hij toch echt zonder problemen op een vrachtwagen kunnen stappen.
Met balkjes, kleedjes en andere materialen om eerst een trailer na te boosten en niet te vergeten worteltjes, appeltjes en zelfs een heuse trailerladertrainer (leuk woord voor scrabble) kreeg ik het voor elkaar. Twee dagen voor zijn verhuizing stapte hij, zij het nog wat aarzelend, de trailer in. Gelukkig, Max kon probleemloos mee.
Maar goed ook, want ondertussen ging bij ons alles ineens heel snel.
Uit de vele bezichtigingen kwam een bod dat we accepteerden. (te lezen in het blog weer thuis) Op 29 juli werd het voorlopig koopcontract ondertekend voor de woning in Ruinerwold. Ook kregen we die week goed nieuws uit Frankrijk. De boeren hadden geen belang bij het stuk land, dus de woning kon met weiland en al worden verkocht aan ons. Daarmee kon ook in Frankrijk een voorlopig koopcontract worden getekend. Als de paarden zouden verhuizen, dan leek het ons een goed idee erachteraan te reizen. We zouden dan het pension met eigen ogen kunnen zien en meteen de notaris in Frankrijk kunnen bezoeken. Gelukkig was de notaris in Frankrijk zeer meewerkend en kon alles op korte termijn geregeld worden.
Paardenvervoer
Een paar dagen later, op 1 augustus was de verhuisdatum voor de paarden aangebroken. Ze hadden allemaal een goedgekeurde gezondheidsverklaring ontvangen die nodig is voor de reis begint. Dieren mogen nu eenmaal niet meer zomaar de landsgrenzen over. Er kon niets meer misgaan.
Maar ik vond het heel erg spannend. Als Max maar die vrachtwagen in wilde lopen. Dat was tenslotte toch weer iets anders dan een trailer. En als alles maar goed zou gaan. Het nadeel van paarden: Ze voelen feilloos je gemoed. Onzekerheid of spanning betekent voor paarden maar 1 ding: onveilig! Ik was dus niet bepaald veilig voor Max op dat moment, terwijl hij iets ging doen waar hij ook nog niet bepaald comfortabel mee was: Een vrachtwagen inlopen. Er ontstaat een vreemd conflict met jezelf als je je daar van bewust bent. Het denk-niet-aan-een-roze-olifant effect.
Maar ik was voorbereid op een nette vervoerder. Hij was aanbevolen door iemand die met regelmaat paarden moet vervoeren. Op de website van de vervoerder zag ik voorbeelden met grote luxe vrachtwagens. En het leek mij logisch dat je zo’n reis met dieren met 2 man doet. Altijd handig om er iemand bij te hebben die kan helpen met de dieren en bovenal iemand om samen mee te kunnen rijden (afwisselen)
Met bonkend hart
Maandagochtend 1 augustus 5:00 uur.
Ik was op het afgesproken tijdstip op stal, want de paarden zouden heel vroeg vertrekken om nog diezelfde dag in Frankrijk te arriveren.
Tot overmaat van ramp kwam de vervoerder ruim 2 uur later dan gepland.
In plaats van een vrachtwagen kwam er een doodgewone paardenwagen het erf oprijden, met daarachter een aanhangwagen waar ook nog eens 5 paarden in konden. Er stapte inderdaad twee mensen uit, maar een van hen was nog maar een kind. Hoe ging die man in vredesnaam die reis in 1 dag maken? Hebben chauffeurs niet verplicht een lange rustpauze? En wat nu als er onderweg iets met een paard is? Red hij dat dan alleen? Hij heeft al een paard bij zich dat helemaal uit Scandinavië komt en hij is te laat. Hoelang is hij al aan het rijden dan? Dat conflict met mijzelf werd steeds groter. ‘Rustig blijven Linda!’…
Max mocht als eerste de wagen in en liep verassend vlot en zonder problemen naar binnen.
Ook de andere paarden gingen vervolgens zonder problemen de aanhangwagen in en voor ik het wist waren ze allemaal klaar voor vertrek.
Daarmee waren mijn zenuwen niet over. Integendeel. Toen de hele combinatie het pad weer af reed, was hij overduidelijk te zwaar beladen. Zelf de wielen van de aanwagen stonden toen hij weg reed iets naar buiten.
Op de rechte platte wegen in Nederland gaat dat misschien goed, maar hoe zou dat op de hobbelige wegen in heuvelachtig Frankrijk gaan? Bovendien: het was inmiddels al bijna half 9 in de ochtend. Ging het vervoer in 1 dag wel lukken? Met klamme handjes en bonkend hart keerde ik huiswaarts waar Dimitri met de vakantiespullen klaar stond.
Opvallend stil
Omdat het al zo laat was, besloten we om niet meteen door te rijden naar het paardenpension waar Max heengebracht zou worden, maar om een tussenstop te maken in Metz. Dan konden we in alle rust in Frankrijk arriveren de volgende dag en op een christelijke tijd de tent opzetten op een nabijgelegen camping van het pension die we hadden geboekt. De notaris zouden we pas 3 augustus zien, dus we hadden wat dat betreft geen haast.
De hele weg in de auto zei ik niets. Ik was teveel bezig met het paardenvervoer.
gelukkig kregen we halverwege onze reis een foto toegestuurd. De vervoerder was inmiddels in België en liet op de foto zien dat de paarden drinken kregen.
Toen we een aantal uren later zelf in Metz waren aangekomen en rond 19:00 uur (nog steeds stilletjes) op een terras zaten samen, kwam het tweede bericht. Een filmpje van de paarden die in Frankrijk waren aangekomen en met z’n allen de heuvel van het 13 ha tellende weiland op rende.
Ik ben zelden zo opgelucht geweest dat er tranen over mijn wangen rolde. Gelukkig! Ze waren veilig aangekomen. Dat de chauffeur als een bezetene moet hebben gereden met een veel te zwaar beladen levende vracht, liet ik maar even voor wat het was. Max en zijn vriendjes waren veilig en ik kon eindelijk weer normaal ademhalen en gezellig gezelschap zijn voor Dimitri.
