Nadat aan twee kanten het voorlopig koopcontract was getekend, konden we nog maar 1 ding doen. Wachten! Mensen die ons een beetje kennen, weten dat wachten niet mijn sterkste punt is. Het meest spannende vonden we het wachten op een goedkeuring van financiering voor de kopers van ons huis. Daarmee zou alles pas definitief zijn. De hypotheekverstrekkers hadden tot 7 september de tijd. Dat was in het ergste geval dus nog een ruim een maand in spanning zitten. En dat werd het! Op 7 september hadden we nog steeds niets vernomen! Dan maar een whats app berichtje naar de makelaar. Misschien weet die wat:
‘Hoi, Ik kom net terug van de sporttraining. Wat kan ik straks open maken om de dorst te lessen? Een fles champagne of een fles water?
Het antwoord: ‘Officieel hebben ze nog 1 dag.’
Niemand wist dus nog iets? Dan nog maar 1 nachtje slapen. Maar ook op 8, 9 en 10 september kwam er geen bericht. Totdat ik op 11 september naar buiten ging om de hond uit te laten en zag dat het te koop bord in de tuin een sticker had gekregen met de tekst VERKOCHT. Blijkbaar was het nu dus definitief?
Dat bord in de tuin was leuk, maar we hoorden verder nog steeds niets van iemand. Zowel de makelaar, als de kopers, als de notaris bleven allemaal opvallend stil. Uiteindelijk heb ik na nog een week wachten een e-mail gestuurd naar de kopers om hen te feliciteren en gevraagd of we konden afspreken. We moesten namelijk emigreren en we wisten nog helemaal niet wanneer we dat konden doen, omdat we nog niemand over een overdracht hadden gesproken. Maar we moesten nu toch echt gaan plannen en in ons voorlopig koopcontract voor Frankrijk stond 1 december. Het moest dus allemaal vóór die tijd geregeld zijn.
Uiteindelijk hadden we op die manier de laatste zondag van september een afspraak kunnen regelen met de kopers van ons huis.
Tijdens dat bezoek werd al snel duidelijk dat ze al een afspraak hadden bij de notaris! De overdracht in Drenthe zou, net als ons huis in Frankrijk, ook op 1 december plaatsvinden. Waarom wisten wij dat niet? Hopelijk wilden ze een paar dagen eerder het huis op hun naam zetten? Anders konden wij het huis in Frankrijk niet kopen. En de notaris in Frankrijk verzetten zou een groter probleem worden, want daar duurt zoiets soms enkele maanden!!
Maar het hoefde volgens onze kopers allemaal geen probleem te zijn.
Helaas werd dat het wel!
En nu??
Er zat maar één ding op. We belden met Frankrijk met de vraag of onze overdracht uitgesteld kon worden. Wetende dat het in Frankrijk de gewoonste zaak van de wereld kan zijn om 3 maanden of langer op een notaris te moeten wachten voordat een afspraak mogelijk is. Maar wie niet waagt, …
Gelukkig! De notaris had later in december ook nog plek. Maar waar moesten wij in die tussentijd wonen? De verkopers in Frankrijk dachten met ons mee Wij mochten alvast in het huis wonen tot de overdracht zou plaatsvinden. Op voorwaarde dat we niets zouden aanpassen, verbouwen of anderszins zouden veranderen. Waarschijnlijk hadden ze de werklust van Dimitri al een beetje leren kennen.
Daarna belden we opnieuw met de notaris in Drenthe. Het was voor ons niet praktisch om bij de overdracht op 1 december aanwezig te zijn. Een huis leeg en schoon opleveren is niet zo moeilijk, maar waar moesten we verblijven met onze spullen en onze dieren terwijl we moesten wachten op het tekenen? Het zou dus handiger zijn om meteen in alle vroegte de beestenboel in te laden, direct naar Frankrijk door te rijden en de sleutel bij de makelaar in de brievenbus te deponeren. Ook dat was geen probleem. We maakten een afspraak om alvast te tekenen voor het koopcontract. Op die manier hadden wij onze plicht vervuld en waren we vrij om te gaan.
Tot slot de laatste uitdaging. Waar zouden we al onze spullen laten? We mochten alvast in het huis wonen, maar feitelijk nog niet verhuizen, zolang het huis nog niet van ons was.
En, ook niet onbelangrijk, hoe kwamen onze spullen in Frankrijk?
Een van onze vrienden uit Noord Holland had vrienden in Drenthe wonen. Vrienden met een enorme schuur die goed dienst zou kunnen doen als opslagruimte. Hij zou voor ons bellen en vragen naar de mogelijkheden. Dimitri had een vriend die hij al lange tijd niet had gesproken. Een vriend met een vervoersbedrijf die veel op Frankrijk reed.
Een paar telefoontjes later hadden we een plek om onze huisraad op te slaan en een mogelijkheid om alles naar Frankrijk te verhuizen. Met nog 7 weken te gaan, leek het erop dat we klaar waren voor vertrek. Er moest nog een hoop gebeuren in die paar weken.
That's what friends are for
Met inmiddels nog minder dan 7 weken te gaan voordat we daadwerkelijk voorgoed zouden vertrekken, werd het nu toch tijd dat we ons gingen voorbereiden op onze emigratie. Waar ‘normale’ emigranten zich maanden- of nog waarschijnlijker zelfs – jarenlang inlezen en voorbereiden op zo’n grote stap, waren wij met hele andere dingen bezig ter voorbereiding op het achterlaten van Nederland. Onder andere weer een nieuwe plek zoeken voor de paarden, een operatie en een verrassing.
Nieuwe huisvesting voor de paarden.
Het begon met een bericht over de tijdelijke verblijfplaats van Max in Frankrijk.
Max en zijn vriendjes stonden op dat moment op een geweldige plek dichtbij ons toekomstige huis. Onze vrienden waren 1 september al verhuisd naar Frankrijk. Zij hadden tijdelijk een huurhuis gevonden dat eveneens niet ver bij de paarden vandaan was. Regelmatig gingen ze bij de paarden kijken en gaven ons dan een update vergezeld van enkele foto’s. Zo was het minder erg dat ik mijn paardenvriendje ver weg had ondergebracht.
Dat ging allemaal prima, totdat we begin september het bericht kregen dat de pensionhoudster had besloten te stoppen. Daar was op 1 augustus, een maand eerder, nog helemaal geen sprake van. Maar ook bij haar kan er in enkele weken tijd blijkbaar veel gebeuren. Om privéredenen had ze heel plotseling en resoluut dit besluit genomen.
Uiterlijk 1 december moesten de paarden weg zijn! Dat gaf natuurlijk wel even paniek. Hoe gingen we dat nu weer regelen? Onze vrienden gingen alvast op zoek naar een nieuw onderkomen, terwijl ik mij afvroeg hoe we dat moesten doen. We waren op 1 december nog niet de eigenaar van het huis en het weiland dat erbij hoorde was ook nog niet geschikt voor de paarden. Zodra het huis in ons bezit was, moesten we eerst nog zorgen voor een goede en veilige omheining. Konden ze nog maar even langer blijven in het pension…
De voorbereiding
Terwijl we op afstand probeerden mee te denken in oplossingen voor de paarden, moesten we ons ook bezighouden met onze verhuizing. Behalve de normale zaken die daarbij komen kijken, moet er ook rekening worden gehouden met wat er wordt meegenomen. We waren niet van plan om veel keer heen en weer te rijden op zo’n afstand. Alles moest dus in de vrachtwagen passen.
We waren daarom alvast begonnen met het verzamelen van verhuisdozen en beetje bij beetje waren we onszelf aan het ontspullen.
Met een bord langs de weg waar opstond ‘gratis’ en een oprit vol spullen, waren we al snel van alles af.
Nu de vissen nog. De nieuwe bewoners van ons huis hadden enkele maanden ervoor een baby gekregen. Ik kon mij daarom voorstellen dat ze de vijver zouden dempen. Daar had ik gelijk in. Omdat er veel vissen, padden en kikkers in leefden, ging ik op zoek naar een nieuw onderkomen voor hen. De hardlooptrainer uit het dorp had een hele grote vijver in de tuin en vast nog plek voor deze dieren.
Hij was inderdaad blij met het aanbod en kwam niet veel later op zijn fiets met een emmertje aan het stuur. Wat ik kennelijk niet duidelijk had gemaakt was dat wij een aantal grote karpers hadden zwemmen. Die waren vast niet van plan in het emmertje te blijven zitten.
Het bleek dat ze überhaupt niet van plan waren zich te laten vangen. Dit werd nog een hele operatie die uiteindelijk uitmondde in een hele werkweek. De vijver werd door ons leeggepompt om de vissen te vangen en we kochten speciekuipen om ze veilig in hun eigen water te kunnen vervoeren. Uiteindelijk hebben we alle vissen en een paar grote kikkers weten te vangen.
Samen met de vijverplanten zijn ze verhuisd naar de grote vijver verderop in het dorp waar zowel de vissen als de beplanting het nog steeds goed doen. Net op tijd, want 2 dagen later stond Dimitri zijn operatie gepland, dat zou betekenen dat hij zich niet meer met dit soort dingen kon bezighouden.
De operatie
Als permanent oorpatiënt is het soms lastig te bepalen wanneer het nu écht mis is met je oor. Maar wanneer je terugkerende pijn wel heel erg lang aanhoudt en heftiger is dan anders, dan wordt het wel tijd om naar een arts te gaan. Vocht achter het middenoor, luidde de conclusie. Alleen een operatie, waarbij het oor opzij wordt gehaald, zodat ze in het hoofd kunnen komen, maakt dit ongedaan. Zo gezegd zo gedaan. Op woensdag 5 oktober bracht ik Dimitri naar het ziekenhuis in Heerenveen. Daar ging het bijna mis!
De zuster had op het aanmeldformulier geschreven dat Dimitri had gegeten. Zonder een nuchtere maag GEEN operatie. Wat Dimitri ook probeerde, het misverstand werd niet rechtgezet. De chirurg weigerde te opereren. Ondertussen verstreek de tijd en als er niet snel iets ging gebeuren, was er helemaal geen tijd meer om te opereren. Uiteindelijk is het hele feest toch doorgegaan. Wellicht was de boodschap van emigratie binnenkort de druppel, of wellicht juist de reden om aan te nemen dat Dimitri zou liegen hierover, omdat hij geopereerd wilde worden. Hoe dan ook, hij mocht op het laatste moment onder zeil.
Tijdens de informatiegesprekken voorafgaand aan deze operatie, had de arts Dimitri op het hart gedrukt dat hij na de operatie een aantal weken heel erg rustig aan moest doen. Niet werken en zelfs niet bukken! Er zou tenslotte IN zijn hoofd worden geopereerd. Het had tijd nodig om te herstellen.
Rustig aan klinkt voor Dimitri als gewoon doorwerken, maar dan iets langzamer. Dus leek het mij een goed idee om ervoor te zorgen dat hij ook niet de mogelijkheid kreeg om te werken. We zouden na zijn operatie een weekje naar Frankrijk gaan. Een weekje in ons toekomstige huis wonen, moest voldoende afleiding geven. We hadden de mazzel dat de eigenaren er niet meer woonden en dat het enkel nog als gite werd verhuurd. (een soort B&B) We hoefden alleen maar te boeken.
Dat we ertussenuit gingen was maar goed ook. Andere mensen die dezelfde operatie ondergaan blijven vervolgens een nachtje in het ziekenhuis omdat ze te verzwakt zijn en natuurlijk ook ter observatie. Toen ik Dimitri na zij operatie aan het einde van de ochtend kwam bezoeken, zat daar een levendige jongeman op een bed aan zijn derde schaaltje yoghurt. Hij had praatjes en erge honger.
Toen ik na het bezoek naar huis reed, rinkelde nog vóórdat ik thuis was al de telefoon.
Dimitri: ‘Kun je mij komen halen? Ze zeggen dat ik de rust hier verstoor en naar huis mag.’
Dus maakte ik rechtsomkeert en trof Dimitri beneden in de hal van het ziekenhuis aan, wachtend met zijn tas met slaapspulletjes op schoot. Blijkbaar wilden ze hem zo snel mogelijk van de afdeling verwijderd hebben.
Thuis was het natuurlijk niet veel anders en het koste mij dan ook de grootste moeite om duidelijk te maken wat ‘rustig aan’ betekent. Hoewel hij zijn agenda voor 4 weken leeg had gelaten, zag hij thuis ook voldoende klusjes liggen met de naderende verhuizing.
Tot overmaat van ramp hadden we pas anderhalve week na de operatie onze week in Luzy geboekt. Dat hadden we bewust gedaan voor het geval er complicaties zouden optreden. Dan moest Dimitri natuurlijk wel naar het ziekenhuis kunnen. Hoe ging ik tot die tijd voor ‘rust’ zorgen?
Het lukte precies 6 dagen toen ging hij een klusje doen in het theater De Purmaryn in Purmerend. Hij beloofde om niet te bukken of te tillen. Hij hoefde alleen maar te zorgen dat het geluid in orde was. Met zijn hoofd nog helemaal ingepakt in het verband vertrok hij naar Purmerend. Gelukkig konden we enkele dagen later vertrekken, zodat hij niet nog meer werk kon aannemen.
Een weekje naar huis
Dat weekje Frankrijk kwam als geroepen. Niet alleen kon Dimitri zijn verplichte rust pakken. Ook konden we meehelpen in de zoektocht naar huisvesting voor de paarden. Eenmaal in Frankrijk voelde het al gelijk als ‘thuiskomen’
We kregen een warm welkom van de verkopers waarmee we enkele afspraken hadden gemaakt om te regelen met elkaar.
Zo zouden we later in die week bijvoorbeeld samen een rondje langs de buren om alvast kennis te maken. De verkopers gingen mee als vertaler, want we wilden gelijk van de gelegenheid gebruik maken om het voorval met het pension van Max voor te leggen en te vragen of zij wellicht wisten waar meer land beschikbaar zou zijn in de omgeving van ons huis. Wellicht bood dat de gelegenheid om de hele kudde samen te stallen zodat ze nog even bij elkaar konden blijven.
Gelukkig was er ondertussen ook goed nieuws gekomen. De paarden konden langer blijven staan. Dat betekende dat wij nog even de tijd kregen onze accommodatie paardvriendelijk te maken. Dan konden ze in elk geval rechtsreeks vanaf het pension in Montmort naar ons verhuisd worden, zonder eerst nog weer ergens anders te hoeven staan. Een groot voordeel, want paarden zijn niet erg fan van verhuizen, daar ze lange tijd nodig hebben om te wennen aan een nieuwe omgeving. Er was alleen nog 1 klein probleem: Het land dat van ons zou worden, werd nu gebruikt door een boer. Hoewel was beloofd het land vrij te geven en schoon te maken, stonden zijn paarden er nog steeds!
Eerst maar eens een bezoek aan Max brengen, dan kon ik gelijk met de pensionhoudster overleggen wanneer de paarden uiterlijk opgehaald konden worden. Ze gaf aan dat de paarden nog tot januari konden blijven en misschien nog iets langer. Maar ze gaf ook aan dat ze zelf veel weg zou zijn. Ze zou tijdens haar afwezigheid voor vervanging zorgen, zodat de paarden de nodige zorg kregen. Praktisch was dat niet, maar de ergste nood was daarmee verdwenen.
Plan 753
Er was die week weinig dat we nog konden doen, dus concentreerden we ons verder op onszelf. We maakten van de tijd gebruik om de eerste toekomstplannen te maken. Wat zouden we doen zodra het huis van ons was? Wat wilden we verbouwen? Hoe zagen we het voor ons?
Met een kladblok in de aanslag banjerden we over het hele terrein samen.
Kijken, wijzen, opnieuw een rondje lopen… Er waren zoveel mogelijkheden, dat we hier hele dagen zoet mee waren.
Het viel de buren aldaar, die ons natuurlijk nog helemaal niet kende, ook op. Na de tweede dag kwam er bericht van de verkopers van het huis. Er was gewaarschuwd dat er mensen op het terrein rondliepen. Met de sociale controle zat het dus wel goed. Dat geplande rondje kennismaken moesten we maar snel gaan doen.
Ondertussen waren wij bij plan 753. Plannen die later nog minstens zo vaak zouden worden aangepast. Maar daar waren we nog lang niet. De week was voorbijgevlogen en we moesten weer naar huis. Verder met de voorbereidingen voor ons grote vertrek en een grote verrassing…
