4. Vive la France deel III

We zijn nog maar nauwelijks in Frankrijk gearriveerd en we moeten onze ideeën over misschien wel ons toekomstige leven in Frankrijk behoorlijk bijschaven. Kunnen en willen we dat? Gelukkig zijn we slechts op oriëntatiereis en hebben we nog 2 hele weken de tijd om antwoord op die vraag te krijgen. Met deze gedachten begon de derde dag van ons verblijf in Frankrijk in juni 2022.

Je bent ondernemer of je bent het niet

Ondernemend als we zijn betekende dat niet dat we onze droom dan maar lieten varen. Integendeel! We gingen met nieuwe informatie op een andere manier naar onze plannen kijken. Dus toen we in Cussy op de camping zaten en de makelaar een berichtje stuurde dat hij ons wilde komen halen om het huis te bezichtigen, reden we de volgende dag met frisse zin achter hem aan.

Het was duidelijk dat hij al langer in de Morvan woonde. Geoefend stuurde hij zijn Renault Kangoo de bochtige weggetjes door. Dimitri reed, maar ik kreeg nauwelijks kans de omgeving in mij op te nemen. Voor we het wisten waren we aan de andere kant van de berg.

Eenmaal aangekomen bij de woning reden we een weg in met aan de ene kant een woning die verscholen lag achter een enorm hekwerk. Er lag rommel op straat en zelfs oud vuil. Het leek wel of we van het ene op het andere moment in een heel ander deel van de wereld terecht waren gekomen. Zo’n land waar je beschermt achter slot en grendel woont. Niet echt een gevoel van behaaglijk thuiskomen.
Afijn, laten we nu niet meteen oordelen en kijken waar we terecht zijn gekomen, want aan de andere kant van de weg stond ‘onze’ woning.

Wat we zagen was een mooie oprijlaan met in het midden een waterput waar je in een rondje omheen kon rijden om vervolgens bij d voordeur tot stilstand te komen. Een soort landhuisidee, maar dan in het klein. De woning betrof een typische Franse boerderij, een zogeheten longere. Tenminste, daar leek het op, want dit exemplaar was in een L-vorm gebouwd met het hoofdgebouw voor ons en de stallen daar an vast links van ons. Van buiten zag het er niet eens heel slecht uit. Tenminste, voor Franse begrippen. Want veel woningen lijken op instorten te staan of je kunt er ter plekke een brocanterie starten, zonder dat daarvoor inkopen hoeft te doen.

Toen we de voordeur open zwaaide stapten we binnen in een donker gat, waar het bovendien muf rook. Gek, want de zon scheen volop! Wederom dwaalde mijn gedachten af naar donkere wintermaanden. Brrr… geen goed vooruitzicht.

De huidige eigenaar van de woning was enthousiast begonnen met verbouwen. Blijkbaar wist hij niet zo goed waar hij moest beginnen en wat hij graag als eerste klaar wilde hebben, want op meerdere plekken was hard gewerkt, maar was het niet af. Dat bleek hij al vele jaren op deze manier te doen en we kregen begrip voor zijn vrouw toen we hoorden dat die had aangegeven niet langer zin te hebben in een Franse bouwput. Zo kwam het dat de woning te koop stond.

Nu of nooit!

De makelaar liet ons even rustig alleen kijken en vertrok voor een kleine boodschap naar de nabij gelegen stad Autun. ‘Ik ben zo terug!’ riep hij vrolijk.
In de tussentijd keken we naar de zaken die we positief vonden, want die waren er ook heus wel. Maar het kostte ons toch meer moeite enthousiast te zijn.
Bij terugkomst van de makelaar bedankte we hem vriendelijk en gaven we aan onze ‘zoektocht’ voort te zetten. Zoals een goed makelaar betaamt gaf hij ons nog de waarschuwing mee dat het op dit moment storm loopt in Du Morvan en de woningen in rap tempo schaars worden. Zoiets zouden we zeer waarschijnlijk niet meer vinden volgens hem.

Wat betreft schaarste had hij gelijk. Het gebied stond lange tijd onder de franse bevolking bekend als als een donkere plek waar het altijd regent, in plaats van een prachtig stuk natuur waar het goed vakantie vieren is.

Daar kwam verandering in zodra mensen uit, onder andere Dijon en Parijs, de rust en ruimte gingen opzoeken nadat ze werden beperkt in hun vrijheden door coronamaatregelen.
Wat volgde was een soort invasie van stedelingen die daar maar wat graag een tweede huis wilde kopen en dat ook massaal deden en nog steeds doen overigens. Zoveel was ons wel duidelijk geworden. Maar wij lieten ons niet gek maken en gingen rustig verder kijken.

Een bijzondere aantrekkingskracht

Nu we nieuwe kennis hadden vergaard, moesten we ook opnieuw onze huizenroute bekijken. Gingen we met de kennis die we nu hadden nog steeds naar de ‘juiste’ huizen?
Er stond 1 woning op ons lijstje die steeds discutabel was geweest. Hij voldeed niet aan onze eerdere wensen. Integendeel! De woning lag aan de rand van de stad, langs een doorgaande weg, geen boompje te bekennen, dus van een bos waar je zo inwandelt was geen sprake en het had ‘maar’ 1,5 hectare grond.

Toch bleef de woning onze aandacht trekken. Met de informatie die we nu hadden werd hij plotseling ook een stuk interessanter.

Er was alleen 1 klein probleem. In Nederland hadden we al meermalen geprobeerd de makelaar te pakken te krijgen. Veel woningen in Frankrijk worden door meerdere makelaars gelijktijdig verkocht. Maar deze woning stond bij slechts 1 makelaar te koop en we konden op geen enkele manier contact krijgen. De telefoon werd niet beantwoord en verschillende mailtjes kregen nul op rekest.

Uiteindelijk kreeg ik vlak voordat we vertrokken naar Frankrijk een linkje toegestuurd die toegang gaf tot een dropboxomgeving waar meer foto’s in te zien waren.
Een makelaar van weinig woorden, want behalve de link naar dropbox en het zaaknummer dat de makelaar aan de woning had gegeven, kreeg ik verder geen begeleidend schrijven.

We waren in de buurt van Autun en het was inmiddels bijna 12:00 uur. Verplichte lunchtijd in Frankrijk, want de restaurants gaan open en al het andere sluit tot 14:00 uur.
Een goede reden om deze toeristische trekpleister te bezoeken voor een lekkere lunch, zodat we nog eens rustig naar dat huis konden kijken dat eerder steeds weer van ons lijstje verdween. Mede doordat we geen contact kregen. Misschien was de Makelaar dit keer beter bereikbaar?

Zo gezegd zo gedaan. Onder het genot van een typische Franse pannenkoek struinden we nog eens de digitale omgeving af. Waren er nog meer huizen in Du Morvan te koop? En konden we onze zoektocht nog even in deze omgeving voortzetten, voordat de we naar De Allier zouden doorreizen?

Welk huis?

Omdat we het mobiele nummer van de makelaar hadden, besloot ik deze een appbericht te sturen. Niet dat mijn Frans daarvoor al toereikend genoeg was, maar deze makelaar adverteerde dat er Nederlands, Frans en Engels werd gesproken. Een keurig uitgebreid bericht waarin ik (nogmaals) bedankte voor de toegestuurde info en de vraag of we die week een bezichtiging konden inplannen volgde.
Binnen enkele seconden kwam er al een antwoord. Zoals vermeld was deze makelaar kort van stof. Dat bleek ook weer uit het antwoord dat slechts 2 woorden bevatte: welk huis

Blijkbaar was mijn omschrijving niet uitgebreid genoeg. Dus zocht ik snel naar het referentienummer dat bij de dropboxlink zat.
Ik pas mij graag aan, dus stuurde ik luttele minuten erna enkel het referentienummer als antwoord retour.
Dat was op vrijdag. Daarna bleef het stil…

De huizen die op ons lijstje stonden om te bezichtigen in Du Morvan waren inmiddels afgevinkt. We konden verder reizen zoals gepland, maar we waren net een paar dagen verder en hadden nog alle tijd. We besloten daarom toch nog een keer de tent op te zetten in Du Morvan. Misschien zou de makelaar nog reageren en wellicht konden we nog andere woningen in de omgeving vinden die onze interesse zou wekken.

De volgende morgen bedankte we Alfred en Annelies en vertrokken we naar een camping vlak buiten het gebied, in de buurt van Ternand.

We maakten ons inmiddels geen zorgen dat we geen reservering hadden gedaan. Er zou vast wel plek zijn. De camping die we op het oog hadden had inderdaad wel plek, maar deze eigenaren probeerden schijnbaar toch het jaarinkomen in 2 maanden tijd binnen te harken. Zonder blikken of blozen werd ons 50 euro per nacht gevraagd. We hoeven echt niet voor een dubbeltje verder te trekken en ja, campings in Frankrijk zijn iets duurder dan in Nederland, maar deze prijs lag toch wel heel ver boven het gemiddelde tarief. Bovendien zaten de campingeigenaren volop in een verbouwing! Daar bedankten we vriendelijk voor.

Gelukkig vonden we een klein stukje verder een camping op een adembenemende plek boven op een berg met een enorm vergezicht. Een prima plek om een aantal dagen onze plannen te herzien en een beetje vakantie te vieren. We kregen bij aankomst direct een fles wijn in onze handen gedrukt om het …?-jarig bestaan van de camping te vieren. Dat was alvast een goed begin van ons verblijf.

Dat het verblijf letterlijk een spannend avontuur zou worden waarbij we onszelf achteraf gelukkig mogen prijzen dat we weer heelhuids van die berg af zijn gekomen, dat lees je in deel V van Vive la France.

Daarin lees je ook alles over de woning die onbereikbaar leek.