In geen 10 jaar!
Nadat we de volgende dag hebben ontbeten, moeten we haast maken. Op de valreep hebben we nog een aantal huizen gevonden die we graag willen bezichtigen en we konden al direct voor deze dag een afspraak maken. (Niet alle makelaars zijn onbereikbaar)
De woningen vallen net buiten de Morvan en hoewel het er erg mooi is, merken we dat de natuur en de omgeving direct anders is. Veel weidser en bovendien bezaaid met windmolens. Voor ons een no-go.
Die middag besluiten we even niets te doen, de eerste indrukken te verwerken en niet te vergeten dat we ook nog vakantie hebben. Als een echt stel campinggangers koken we op een potje voor de tent en pakken we de badmintonrackets erbij om te kijken of we dit spelletje nog niet verleerd zijn.
Het is benauwd en in de verte begint de lucht al een beetje te veranderen van kleur. Zo rommelt en dreigt het de hele avond een beetje, maar van slecht weer is nog lang geen sprake. Wel zien we heel in de verte zo nu en dan een knetterende lichtflits die op spectaculaire wijze de lucht verlicht.
Eigenlijk is het een prachtig gezicht daar bovenop die berg. Alsof we vanuit een vliegtuig kijken naar het weer in de verte en wij op veilige afstand kunnen meegenieten.
Het is al tegen half 12 in de avond als het weer omslaat. De benauwdheid die al de hele dag letterlijk in de lucht hangt, maakt plaats voor een frisse wind en wolken komen als de zee op ons af rollen. Ik vind het mooi geweest en besluit naar bed te gaan. Dimitri is enthousiast dat het eindelijk gaat regenen en blijft liever nog even van het spektakel genieten, terwijl hij zich veilig waant onder het provisorische luifeltje dat we aan de tent hebben bevestigd.
Niet veel later krijg ik nog mee dat hij de tent instormt met de woorden: ‘Het barst nu echt los!’ En inderdaad ik kan hem nauwelijks verstaan door de regen en de harde wind.
Zelf slaap ik als een blok als het dit soort weer is. Zelfs in een tent. Toch wordt ik even later opnieuw wakker, waarbij ik Dimitri hoor zeggen (of roepen eigenlijk, want het weer maakt het onmogelijk om elkaar te verstaan): ‘Dit is niet goed, ik blijf voor de zekerheid wakker!’
We zijn beide broodnuchter en niet snel onder de indruk, dus enigszins verbaasd wil ik vragen wat er volgens hem dan aan de hand is, als ik op hetzelfde moment letterlijk de grond voel trillen terwijl er een enorm klap klinkt. We liggen tenslotte maar op een luchtbedje in een tent bovenop de top van een berg in rechtstreekse verbinding met moeder aarde. Nog een harde klap! Weer trilt de grond en de wind en regen zijn letterlijk oorverdovend.
Naar buiten gaan is nu absoluut geen optie. Zelfs niet om elders te schuilen. Ik kan dus twee dingen doen. Verschrikt naast Dimitri de wacht houden en bij elke klap angstiger worden of vertrouwen dat het goed komt en weer gaan slapen.
Ik besluit het laatste.
De volgende morgen wordt ik veilig wakker naast Dimitri. Buiten is het een ravage. Onze luifel ligt aan de andere kant van het stuk gras en hier en daar liggen de stokken. Ook andere spullen die nog buiten de tent lagen moeten we zoeken. Maar de tent staat nog! Goede aankoop, zeggen we grinnikend tegen elkaar.
Nadat we alles hebben opgeruimd, een eitje hebben gekookt en een frisse douche hebben genomen, verwacht ik min of meer de campingeigenaar te zien.
Dat hij midden in de nacht niet is komen opdagen is begrijpelijk, maar als ik mijzelf in hem verplaats had ik toch zeker even polshoogte komen nemen bij mijn gasten. Zeker als ze enkel een tentje bij zich hebben.
Maar helaas, na het vriendelijke ontvangst en de fles wijn die we daarbij kregen, hebben we nog geen glimp van hem mogen opvangen. Zelfs niet na deze onstuimige nacht.
Toeval bestaat niet
Inmiddels is het zondag. We moeten niet vergeten dat we ook nog vakantie hebben, dus pakken we de fiets om de omgeving van een heel andere kant te bekijken.
Maar goed dat we sterke fietsen hebben die wel tegen een off-road stootje kunnen, want de keuze is een D-weg, waar doorgaand verkeer je niet verwacht en je rakelings voorbij schiet, of een route die overwegend langs gravel leidt. Routes waarbij je zo nu en dan denkt dat je op een boerenerf eindigt, maar als je goed kijkt en met voldoende lef de blaffende honden tegemoet fietst, ontdek je dat de weg dwars over het boerenerf loopt en de blaffende honden veilig achter een hek blijven.
Een dagje fietsen zit er hier niet in, want binnen no time zijn de accu’s leeg. Zelfs met onze splinternieuwe exemplaren die ons ruim 120 kilometer beloven en dat in Nederland ook daadwerkelijk waarmaken. Maak daar in Frankrijk maar maximaal 40 kilometer van.
Een terrasje pakken zit er ook al niet in onderweg. De restaurants en cafe’s zijn niet dik bezaaid in de regio. Laat staan dat je er een kunt vinden waar je de fiets kunt opladen. Bovendien is het zondag, de dag dat de meeste restaurants gesloten zijn.
Maar we zitten vlakbij Luzy. Het plaatsje waar de woning staat waar we geen gehoor op krijgen. Misschien komen we hem wel tegen tijdens het fietsen en kunnen we besluiten of het de moeite waard is om erachteraan te blijven gaan. Bovendien is Luzy een groter plaatsje. Met een beetje geluk treffen we er een terrasje.
Wanneer wij de berg richting het stadje afsjezen om tegen beter weten in onderaan zowel de woning als een terrasje te vinden, ben ik uiterst verbaasd wanneer mijn oog in de snelheid op een bord valt dat daar verlaten op de stoep staat.
In het Nederlands staat er:
NIEUW: Lunch op zondag
Met daaronder een grote pijl getekend die ergens naartoe wijst. Waar precies dat kan ik in de snelheid niet goed zien. Ik knijp vol in de remmen en keer terug. Is dit dan het terrasje waar we naar uitkeken?
De pijl wijst naar een smalle steeg die praktisch onzichtbaar is als je niet 2 keer kijkt of al toevallig weet dat hij er zit. Snel roep ik Dimitri die inmiddels een beetje geërgerd onderaan de berg staat. Niet omdat ik niet achter hem aankom, maar omdat hij zichzelf alweer de heuvel op ziet zwoegen. Als dat maar niet voor niets hoeft te zijn. Dat gezwoeg van hem was het zeker waard!
Om te beginnen leidt het steegje ons een trappetje af en plotseling staan we bij iemand in de tuin. Het zijn Nederlanders die kookavonden organiseren en je kunt er eten. Dit is de eerste keer dat ze op zondag tijdens de lunch open zijn. Een probeerseltje, aldus de eigenaren. Iets dat zo te zien goed uitpakt, want de tuin stroomt al aardig vol.
Het blijkt dat we in de tuin zijn belandt van Atelier Creatief & Culinair, gerund door een gastvrij Hollands stel dat, zoals de naam doet vermoeden, samen kookt in een kleine bistro en daarnaast een winkeltje runt met zelfgemaakte creatieve snuisterijen. De business is bekend hier in het stadje. Geen wonder dat de tuin snel volstroomt.
Nadat we onze bestelling hebben doorgegeven en Dimitri tevreden is gestemd met extra satésaus, raken we aan de praat. Het blijkt dat de eigenaren van dit etablissement uit Steenwijk komen! Een plaats bij ons in de buurt. Al snel komen zij te weten dat we op huizenjacht zijn en van het één komt het ander. Voor ik het weet doe ik mijn beklag over de makelaar die niets van zich laat horen en ook sinds vrijdag geen gehoor meer heeft gegeven.
Dimitri: ‘Lin, laat anders dat huis even zien waar we het over hebben. Het moet hier vlakbij zijn. Misschien herkennen ze het wel.’
Zo gezegd zo gedaan. Nadat ik mijn telefoon heb gepakt en de woning laat zien verschijnt er een brede grijns op het gezicht van de tuineigenaar.
‘Haha, jazeker! Dat huis dat ken ik wel. Dat is van vrienden van ons. Wacht maar, ik bel ze wel eventjes’
Voor we er erg in hebben volgt er een telefoongesprek en niet veel later stappen er 2 heren de tuin in. Ze worden in het Nederlands aan ons voorgesteld als de eigenaren van de woning en zij maken kennis met ons als gegadigden.
Niet veel later zitten we achterin de Renault Espace van de heren en zijn we samen met de mannen op weg naar de woning die we al meerdere keren van ons lijstje hebben geschrapt.
Er wordt enthousiast gepraat over de woning, hun verblijf in Frankrijk en de reden van verkoop. Eenmaal bij het huis worden beide heren zo niet nog enthousiaster en krijgen we een uitgebreide rondleiding. Hun enthousiasme is groot en het kost daardoor soms moeite te bepalen naar wie we moeten luisteren. Er is ook zo veel te vertellen. De woning is enkele jaren geleden helemaal verbouwd tot 2 gites.
Gas, een septic tank en een op olie gestookte kachel zijn allemaal niet aan de orde. De woning is gewoon (of ongewoon eigenlijk in Frankrijk) aangesloten op het riool en verder wordt er alleen gebruik gemaakt van elektriciteit. Nog unieker is de glasvezelverbinding die er ligt. We vallen bijna van de ene verbazing in de andere, want inmiddels weten we wat je doorgaans aantreft bij een bezichtiging. De huizen worden geweldig aangeprezen, maar als je aankomt staat het bij wijze van spreken nog net niet op instorten. Dat hadden we daags ervoor nog mogen ervaren. Het is niet vreemd dat een woning daar al jaren leeg staat. Een op oliegestookte kachel is heel gebruikelijk en niet zelden moet je het doen met een septic tank. De normen van zo’n tank worden bijna jaarlijks aangescherpt. Als koper ben je verplicht om zo snel mogelijk te zorgen voor een tank die op norm is. Doorgaans betekent dit dat een tank die ouder is dan 2 jaar kan worden vervangen voor een nieuwe, waarbij je al snel je eerste 10-duizend euro verbouwingskosten kwijt bent.
We merkten dat al snel tijdens onze eigen bezichtigingen en ook andere huizenjagers die we spraken hadden deze ervaringen. We dachten daarbij terug aan de woorden van de makelaar uit Cussy, die ons zei dat we niet snel meer zoiets zouden vinden. De woning die hij ons liet zien zag er in vergelijking met wat we erna zagen inderdaad keurig uit!
Dit verbouwde exemplaar, dat we steeds weer van ons lijstje hadden geschrapt en die we bijna hadden opgegeven, werd daarom steeds interessanter.
Nog een groot voordeel: De woning stond helemaal op het randje van het perceel. Zeer gunstig, want op die manier kun je volop gebruik maken van de 1,5 hectare land die eraan grenst.
Een bizarre dagafsluiting
Een beetje overdonderd en vol informatie stonden we ruim 2 uur later weer bij onze fietsen voor de steeg.
De lunch was allang afgelopen en de tuin was inmiddels weer leeg.
De vriendelijke eigenaren uit Steenwijk stelden zichzelf voor als Jan en Cathleen en nodigden ons uit om nog iets te drinken met elkaar.
De rest van de middag zitten we met de eigenaren van de woning in de tuin alsof het nooit anders is geweest. We praten over van alles en nog wat en we spreken af dat we aan het einde van onze vakantie weer terugkomen en boeken daarbij een overnachting in hun gite, want voor de volgende dag staat de Allier op het programma.
Moe maar voldaan en met een groeiend enthousiasme fietsen we terug naar onze camping.
Uit het niets verschijnt er een roofvogel. Ik ben niet zo thuis in de roofvogels. Ik vind ze allemaal even groot en even mooi, maar ik heb geen idee naar welk soort ik kijk. Ik noem ze daarom allemaal buizerd. Wat dit voor exemplaar is weet ik dus niet. Het is in elk geval geen kleintje! Het beest heeft een enorme spanwijdte en vliegt niet ver bij ons vandaan!
Dimitri: ‘Kijk wat cool! Die komt heel dichtbij!’
Verrast kijk ik naast mij en inderdaad, deze komt wel erg dichtbij. Hij vliegt op ooghoogte naast mij en ik denk nog: ‘Deze kijkt niet erg vriendelijk’
Voordat ik goed besef wat er gebeurt vliegt hij ineens achter ons en komt hij met een enorme vaart op Dimitri af. Dimitri die op dat moment lang haar heeft dat hij in een knot heeft gebonden, voelt hoe er aan zijn haar wordt getrokken.
Eerst lach ik nog en adviseer ik Dimitri dat hij beter zijn haar los kan maken. Waarschijnlijk ziet die maffe vogel Dimitri’s bolletje haar aan voor een muis.
Maar ook nadat Dimitri braaf zijn elastiekje heeft losgemaakt gaat de vogel in de aanval. Dit keer komt hij wel heel erg serieus op ons af.
‘Kom Dimi fietsen!! Laat zien wat je kunt. We moeten hier zo snel mogelijk weg! Dat beest is gek!’
Inmiddels fiets ik al ver voor hem uit en zie ik Dimitri met één arm rond zijn hoofd zwaaien in een poging zijn belager van zich af te schudden. Na nog een derde mislukte aanval houdt de vogel het voor gezien en laat ons verder met rust.
Achteraf bedenken we dat er een nest moet zijn geweest. We hebben mazzel gehad en gelet op de jaagcapaciteiten van deze dieren vraag ik mij af wat er had kunnen gebeuren. Niet aan denken. Het is goed gegaan. En we hebben weer een wijze les geleerd. Oppassen hier in het broedseizoen!
Na een rustige avond is het de volgende dag tijd om te vertrekken richting Allier.
Het plan is om daar vandaan naar Haute Vienne te gaan, om de laatste week van onze vakantie een nachtje in een van de gites door te brengen van misschien wel ons nieuwe huis.
Het vervolg van onze reis lees je in het 5e deel van Vive la France
