Nadat we onze ‘oude’ woonwensen en toekomstplannen hadden afgestoft, bijgeschaafd en samengevoegd werden we het erover eens dat we ons verder wilden oriënteren op de mogelijkheid in het buitenland te gaan wonen.
Ik was niet bepaald dolenthousiast toen Dimitri enkele jaren geleden al voorzichtig wat ideeën voor een camping opperde, maar inmiddels begon ik zijn plan steeds leuker te vinden. En nadat we erover hadden gebrainstormd, had ik er eigenlijk gewoon heel veel zin in.
Dan restte alleen nog de vraag: Waar?
Daarom Frankrijk
Dimitri zijn voorkeur ging uit naar Frankrijk. Hij was daar al regelmatig geweest, vond het een fijn land en dat voelde voor hem vertrouwd.
Ik was er zelf nog nooit geweest, maar was al buiten zinnen over het feit dat Dimitri überhaupt over een emigratie wilde nadenken, dus ik ging maar wat graag in zijn voorstel mee. In juni zouden we een hele maand vrij zijn en alle tijd hebben om op verkenningstocht te gaan.
Letterlijk, want ik stippelde ondertussen een route uit door Frankrijk die ons langs koopwoningen zou voeren en campings waar we konden verblijven. Ik maakte bezichtigingsafspraken en zorgde dat we op campings kwamen te staan met Nederlandse eigenaren, zodat we die het hemd van het lijf konden vragen over hun ervaringen. De route ging langs plekken en gebieden van Frankrijk die ons mooi leken en waar een vergelijkend klimaat met Nederland zou zijn. Wat op zich al een heel uitzoekwerk is, want Frankrijk kent veel microklimaatjes. Simpel gezegd: aan de ene kant van de berg heerst een zeeklimaat en andere kant van de berg kan het zomaar naar een landklimaat neigen.
Mijn voorkeur ging om verschillende redenen uit naar een zeeklimaat. Van onze paarden hoeft het allemaal niet zo heet. Ik ben het helemaal met hen eens.
Daarin deed Dimitri weer een beetje water bij de wijn, want wat hem betreft is het elke dag 40 graden. Zal toch dat Griekse bloed wel zijn dat nog ergens door zijn aderen stroomt. In elk geval werd daarmee mijn voorkeur voor Scandinavië vakkundig teniet gedaan. Dat leek hem echt te koud.
Afijn, Frankrijk dus. Het enige dat ik van dat land wist, of eigenlijk dacht te weten omdat iedereen dat altijd zegt, is dat de bevolking daar erg chauvinistisch is. Oh ja en Dimitri vertelde ook nog Frankrijk soms een stap terug in de tijd is.
Maar hé… we waren ook al een keer naar Drenthe verhuisd. Niet om deze prachtige provincie af te vallen, maar ook dat had in sommige opzichten veel weg van een emigratie. Zo nu en dan leek het een stap terug in de tijd bij een bevolking die er een hele andere mentaliteit op nahoudt dan wij gewend waren in Noord-Holland. Begrijp mij niet verkeerd, ik heb het hier niet over goed of slecht, maar anders. Alleen ging de reis nu niet naar een andere provincie maar naar een ander land om te kijken of het woonwaardig zou zijn voor ons.
En zo vertrokken we op 1 juni 2022 naar Frankrijk met een gezamenlijk ideaalbeeld van een huis met camping, in de natuur, op een terrein waarop we volledig zelfvoorzienend konden zijn met een eigen beekje en een bos.
Gelukkig was daar Gerrit
De eerst stop was gepland bovenin het noorden van du Morvan. Volgens sommige Frankofielen is dit natuurgebied het mooiste gebied van Frankrijk. Sommige onder hen noemen het zelfs ‘De longen van Europa’
Het noorden van dit prachtige natuurpark bereik je al na ongeveer 7 uurtjes rijden vanaf Utrecht. En het huis dat we daar zouden bezichtigen lag middenin de bossen met een eigen beekje over het terrein, een stuk bos en uitzicht over een meer.
We konden al onze wensen van ons wensenlijstje aanvinken en hadden er reuze veel zin in.
We reden op een roze wolk richting de enige camping in de buurt van de woning die we zouden bezichtigen. Geen Nederlandse camping, maar een camping municipal. Dit zijn Franse campings in het bezit van de gemeente.
Voor vertrek had ik geprobeerd om een afspraak te maken met de campingbeheerder om haar op de hoogte te stellen van onze komst, maar dat was zonder succes. Na enkele mailtjes hadden we nog steeds geen reactie terug ontvangen.
We dachten: Het is juni, dan zijn campings gewoon open en is het nog niet zo druk. Er zal vast een plekje zijn, dus we gaan er gewoon heen.
Zaten wij er even goed naast!
Bij aankomst bleek de camping gesloten te zijn en het was al 17:00 uur geweest. Niet het perfecte tijdstip om nog uitgebreid te zoeken naar een slaapplek in the middle of nowhere. Gelukkig waren we 5 minuten daarvoor langs een klein hotel gereden. Misschien hadden ze daar een kamer vrij.
Zo gezegd zo gedaan. We reden een stukje terug en tot onze opluchting was het hotel geopend.
Ik ging naar binnen en begon dapper in het Engels te vragen of we konden blijven slapen. Ik was er al voor gewaarschuwd dat er in Frankrijk weinig andere talen dan Frans wordt gesproken, maar naïef als ik was dacht ik dat dit niet zou gelden voor een toeristische accommodatie. Helaas, verkeerd gedacht.
Gelukkig was daar Gerrit. Een grote man met een Nederlands klinkende naam. Hollandser kon het bijna niet. Hij bleek ook nog de eigenaar te zijn. We vertelden hem over de gesloten camping. Hij had geen hotelkamer meer over, maar omdat we onze kampeerspullen mee hadden, bood hij ons een kampeerplek aan op het terrein achter zijn hotel. Daar zette we de tent op.
3 uur rijden voor een hamburger
Het terrein achter het hotel zag eruit alsof er ooit een camping was geweest. Een paar plaatsen die overduidelijk als campingplaats waren bedoelt lagen er verlaten en overwoekerd bij. De stroomkastjes waren defect en het douchegebouw moesten we er zelf bij denken. Maar wat kon het ons schelen. Het was zeer gastvrij dat we daar mochten staan en dankbaar dat we een slaaplek hadden. Bovendien waren we vol van de bezichtiging die voor de volgende dag op de agenda stond. Ons kon niks gebeuren. Zeker niet nadat we ontdekten dat er ook een restaurant bij het hotel hoorde.
Beter hadden we het niet kunnen treffen! Deze meneer maakte broodjes hamburger waar ze zelfs vanuit Parijs graag 3 uur lang voor in de auto zitten. (hoorde wij later) Dat was te proeven. Op ons bord lag een soort uitgebreide luxe tartaar dat eigenlijk niet leek op een hamburger. Maar wat smaakte dat goed!
Ontnuchterend
Even later kregen we de mogelijkheid Gerrit nog even te spreken en nieuwsgierig als we zijn vroegen we hem naar zijn camping dat eigenlijk geen camping was.
Hij vertelde ons dat hij al 15 jaar in conclaaf is met de gemeente die hem weigert een vergunning te geven voor zijn camperplaatsen. (diezelfde gemeente die haar camping nota bene nog steeds gesloten)
Shit! Wij hadden in dezelfde plaats de volgende dag een bezichtiging om eventueel ons campingavontuur aan te gaan. Dezelfde plaats, dus dezelfde gemeente. Dat plan konden we wel op ons buik schrijven! Wat nu?
De bezichtiging konden we natuurlijk niet meer afzeggen. Dat wilden wij ook niet, want het was tenslotte een oriëntatiereis. Daarmee kun je ook ontdekken wat er te koop is. Letterlijk en figuurlijk. De bezichtiging zou hoe dan ook nuttig zijn.
De volgende morgen kwamen we, nog steeds voorzien van roze wolk, aan bij de woning. Een klein half uurtje later stonden we een beetje ontgoocheld en volledig nuchter weer buiten.
Een groot deel van ons woonwensenlijstje konden we nu doorstrepen. We waren nog geen 24 uur in Frankrijk en ons plan leek helemaal nergens meer op.
De reden… Dat lees je in deel II
