Te weinig tijd
Pling… Dimitri krijgt een berichtje binnen op zijn telefoon.
‘Hoi,
We horen dat jullie in de gîte slapen. Op dinsdagavond hebben we Indisch Buffet. Willen jullie ook komen eten? Groetjes Jan’
Hey, wat leuk. De Man uit Steenwijk die op zondag lunch had in zijn tuin.
Dat kunnen we best doen. Gezellig!
Het betekende wel een heel kort verblijf in de gîte, want de volgende morgen moesten we er weer op tijd uit. Het liefst wilden we daar overdag ook nog even in de tuin ronddwalen en ervaren hoe het is. Voornamelijk omdat de woning aan een vrij grote doorgaande weg ligt. Niet bepaald iets dat bovenaan ons wensenlijstje prijkte.
We besloten te vragen of we nog een paar dagen langer konden blijven. Gelukkig was dat geen probleem. Na het heerlijke Indische buffet gingen we gerust naar ‘huis’. We hadden nog een heleboel tijd over om het huis te ‘ervaren’.
Dat begon natuurlijk die avond. Samen met een wijntje in de tuin wachtten we op het vallen van de avond en de sterrenhemel die zich uitgebreid liet zien.
Voor ons was het vakantie, maar voor de Franse bevolking niet. Gunstig, want dan was het een normale doorsnee dag wat betreft verkeer.
We waren ongeveer 20:30 uur terug van het buffet. Er zijn vanaf dat moment om precies te zijn 3 auto’s voorbijgereden. Wat ons ook opviel, was dat het geluid weer heel snel wegsterft. De buren wonen minstens 150 meter verderop, dus geluid blijft niet tussen de huizen hangen waar het anders ook nog eens versterkt. Bovendien ligt de tuin iets lager dan de weg, en geluid gaat omhoog. Wat ons ook opviel: Waar we in Nederland fel verlichte lantaarnpalen voor de huizen hebben staan, zijn ze hier amberkleurig en gaan ze om 23:00 uur uit. We hebben nog lang van de stilte en het donker genoten samen.
De volgende morgen vanaf ongeveer 7:30 uur kwamen er iets meer auto’s langs. Maar ook dat vonden we niet hinderlijk. Ten eerste waren het er zeker 50% minder dan wat wij gewend zijn aan de Wolddijk. Zoals gezegd sterft het geluid weer snel weg en tot slot: het duurt ongeveer maar 1 uur en dan is de ‘spits’ alweer opgelost. Vervolgens bleef het de hele dag rustig met slechts 2 tot 4 auto’s per uur. Daarbij zaten we ook nog voor het huis die aan de weg staat, in plaats van verderop in de tuin. Als je ergens geluidsoverlast moet hebben, dan is het daar.
Het grootste minpunt dat we konden bedenken aan het huis, viel dus in praktijk enorm mee!
En zodra je niet voor het huis ging zitten maar verderop in de tuin, was je redelijk ver van de weg verwijderd en hoorde je echt vrijwel niks.
Nu wordt het serieus
Het grootste minpunt dat we konden bedenken aan het huis, viel dus in praktijk enorm mee!
En zodra je niet voor het huis ging zitten maar verderop in de tuin, was je redelijk ver van de weg verwijderd en hoorde je echt vrijwel niks.
Ineens was de oriëntatiereis wel heel erg serieus!
We kwamen met een idee naar Frankrijk dat in praktijk niet bleek te werken. Maar er waren wel hele andere mogelijkheden.
Natuurlijk hebben we het tijdens onze vakantie samen uitgebreid gehad over wat we zouden gaan doen in Frankrijk. Een camping was wel mogelijk, maar niet iets om van te leven. Wilden we dat dan nog wel? En welke mogelijkheden waren er nog meer?
Tijdens de lange zwoele zomeravonden kwamen er talloze ideeën op tafel en bespraken we wat WEL wilden en de mogelijkheden ervan en ook wat we absoluut NIET meer wilden.
Voor ons was het wel duidelijk dat we Nederland vaarwel gingen zeggen. Niet dat we het daar slecht hebben, maar zodra je een emigratie-idee in je hoofd hebt, dat serieuze vormen begint aan te nemen, gaan de dingen die je tegenstaan, je nóg meer tegenstaan. Het voornaamste was voor ons toch wel de drukte. Nederland is in onze ogen echt te vol. Dat merk je pas goed wanneer je de grens over gaat en rust en ruimte ervaart.
De legbatterij die Nederland heet
‘Te vol’ noemen wij het. Maar wat is dat dan precies?
Voor ons staat te vol voor een continue gejaagd gevoel.
Toen ik op de middelbare school zat, kreeg ik een keer een excursie naar een kippenhouderij. Ook wel legbatterij genoemd. Ik weet nog goed dat, voordat we de kippenschuur ingingen, tot wel 4 of 5 keer op ons hart werd gedrukt dat we heel rustig moesten zijn. We mochten geen onverwachte bewegingen maken en het liefst niet praten, of heel zachtjes, anders raakten de kippen in paniek.
We stonden op dat moment voor de ingang van de stal naast een hoopje kippen dat slachtoffer was geworden van deze paniek.
Daar moet ik altijd aan denken als ons wordt gevraagd dat ‘volle’ gevoel uit te leggen. Want kippen zijn, net als mensen eigenlijk, groepsdieren die niet alleen kunnen zijn. Je kunt je gewoon normaal gedragen in de buurt van kippen. Je hoeft niet te sluipen of te fluisteren. Ik heb het dan over kippen in normale omstandigheden. Denk aan die gezellige beestjes die je zo nu en dan op een erf tegenkomt. Rustig scharrelend tussen verschillende stressvolle zaken als trekkers, honden en andere aanverwanten. Ze trekken zich schijnbaar nergens iets van aan.
Maar wanneer je ze met een te groot aantal in een te klein hok stopt, dan vinden ze het plotseling een stuk minder leuk om samen te zijn. Ze worden agressief en verwonden elkaar, want het overvolle hokje maakt hen geïrriteerd en gestrest. Er moeten maatregelen aan te pas komen om de situatie in de hand te houden en het veilig te houden. Snaveltjes worden afgeknipt, vleugels worden gekortwiekt. En het stresshormoon giert door de kleine kippenlijfjes. Heel anders dus dan wanneer ze de ruimte hebben om te scharrelen.
Wist je trouwens dat een ei van een legbatterijkip Omega-6 bevat? En een ei van een scharrelkip Omega-3 bevat. Omega-6 krijgen we al ruim voldoende binnen en is daarmee niet zo gezond. Omega-3 daarentegen…
Wanneer wij het hebben over ‘te vol’ Dan vergelijken we Nederland met een Legbatterij.
Het is er zo overvol en druk dat er stress en irritatie heerst. Grotendeels veroorzaakt door gebrek aan ruimte. Ga maar na hoe het rijgedrag van de gemiddelde automobilist de afgelopen jaren is veranderd op de steeds voller wordende wegen. Of het aantal stijgende meldingen van geweld dat gepaard gaat met een groeiend bevolkingsaantal.
Wie vandaag de dag een nieuwbouwhuis koopt, mag zich gelukkig prijzen met een tuin waar een doorsnee tuintafel nog nauwelijks in past. Wij mogen onszelf in dat opzicht verwend noemen. Ook toen we nog in Nederland woonden hebben we altijd een riante tuin gehad. Maar, om maar even bij de metafoor van de kippen te blijven, ik kan het mij goed voorstellen dat er zo nu en dan ergens een buurman of buurvrouw is die behoorlijk in paniek kan raken als de naaste buurman of buurvrouw zich niet rustig gedraagt.
Bij kippen worden om die reden simpelweg de snavels stomp gemaakt, zodat de ‘pikschade’ beperkt blijft. Voor mensen worden er om die reden wet- en regelgeving verzonnen, in een poging ons ‘in het gareel’ te houden. Denk maar aan aangepaste sluitingstijden van het uitgaansleven, om problemen te voorkomen.
Er zijn echter ook kippen die wonderbaarlijk genoeg niet agressief lijken te worden in deze toestand. Maar ook zij vertonen geen kipachtig gedrag. Stoïcijns staren ze voor zich uit terwijl ze enkel voor zichtzelf lijken te leven.
Bij mensen wordt dit met een mooi woord individualisme genoemd. Er wordt dan ook al jaren geklaagd dat wij Nederlanders steeds individualistischer worden. Iets dat de trendcijfers van het CBS-bevestigen.
Een trend die ik persoonlijk heel logisch vind. Immers, wat ga je doen als je overmatig gestrest bent? Dan heb je al meer dan genoeg aan jezelf. Van al het andere raak je overprikkelt.
Het grappige is dat veel mensen dit niet zo ervaren, omdat ze er middenin zitten en niet beter weten.
Wij hadden het tenminste niet door. Je wordt geleefd en weet eigenlijk niet beter. Totdat je ontdekt dat het er ook een wereld is waar je mag scharrelen en ervaart hoe dat voelt. Pas dan ontdek je hoeveel stress er continue om je heen is en wat de impact daarvan is.
De eerste keer dat ik dat heel sterk ervaarde was toen ik na een maand in Canada te zijn geweest terugkwam in Nederland. Canada is een uitgestrekt ongerept land waar je uren kunt rijden zonder iemand tegen te komen. Vlak na thuiskomst ging ik boodschappen doen, want na een maand van huis te zijn geweest heb je niets in huis.
Ik kwam die dag huilend thuis. Waarom duwde iedereen je bijna letterlijk aan de kant? Waarom dat getoeter op de parkeerplaats? Waarom deed iedereen zo druk, gestrest en vreselijk onaardig? Vanwaar al die haast?
Een ander voorbeeld dat mij helder voor de geest staat is een reis die Dimitri en ik samen maakte naar Gambia. In de tweede week dat wij er waren konden we op straat exact de Hollanders aanwijzen die er nog maar pas waren. Met grote ogen en snelle passen liepen ze luidruchtig voorbij. Voor veel vakantiegangers (ook voor ons) duurde het afkicken van het snelle Nederlandse ritme ruim een week.
Go with the flow
Nu weet ik zeker dat er mensen zijn die dit lezen en denken: ‘Ja maar waar je nu over praat, dat is omdat je op vakantie bent. In de vakantiemodus is het altijd anders.’
Dat dachten we zelf tenminste wel. Maar we zijn er al een paar jaar achter dat dat het echt niet is. De vakantiemodus gaat namelijk al uit zodra je de grens terug naar Nederland overgaat. In een mum van tijd wordt je meegezogen in een andere energie vol haast en stress. Je gaat direct op in de hectiek van het land en de stressknop wordt weer ingedrukt. Voorheen vonden we het heel normaal, omdat we niet beter wisten. Een soort go with the flow. Alleen is deze flow (voor ons) niet de juiste. Dat besef je pas zodra je hebt ervaren hoe het is om vrij rond te scharrelen, in plaats van met z’n allen in hok te zitten. Dan wil je nog maar 1 ding. Weg uit dat hok.
Be carefull what you wish for
Oké, genoeg nu. Ons standpunt is zo langzamerhand wel gemaakt denk ik.
De vraag ‘ wat is te vol’ is nu wel voldoende beantwoord.
We kunnen oerhollands over blijven klagen over de legbatterij die Nederland in onze ogen is, maar wij zijn geen kippen en kunnen zelf bepalen of we willen scharrelen of niet. Wij besloten te scharrelen. Een leuk besluit, maar er komen natuurlijk vele vragen.
Waar kun je scharrelen? En hoe doe je dat dan? Dat begint met een idee. In ons geval een idee voor het runnen van een camping. Maar wat ga je dan doen als je campingideaal niet helemaal blijkt te kunnen zijn wat je ervan verwacht?
Daar hebben we het uiteraard ook uitgebreid over gehad.
We stelden onszelf de vragen als:
Wat vinden we van ons werk in Nederland? Dat antwoord was eenvoudig. Dat vinden we leuk en dat doen we graag.
Kunnen we dat in Frankrijk voortzetten?
Voor mij was dat een volmondig ja en voor Dimitri deels.
Voor hem betekent het in Frankrijk een nieuw netwerk opbouwen, de taal leren en uitzoeken of het evenementenwereldje in Frankrijk lijkt op dat van Nederland.
Wat is er daarnaast nog meer mogelijk? Dimitri kan alles! Wil je een meubelstuk? Dan maakt hij het. Wil je een goede internetaansluiting? Dan zorgt hij daarvoor. Dimi’s Klusbus was in Nederland al geboren. Mede tot stand gekomen door Corona.
Maar na enkele klussen werden de evenementen nieuw leven in geblazen en kwam er van klussen weinig.
Hoe zit het met de evenementensector in Frankrijk?
Be careful what you wish for, want voorzichtig navragen zorgde al voor verschillende aanvragen! Dat zat dus wel goed. Bovendien: Aan mensen die kunnen klussen is een groot tekort. Dus de klusbus bleef ook een goede optie.
Kortom, de mogelijkheid om ons werk voort te zetten in Frankrijk is er.
Wat nog meer?
Hoe zit het met het campingideaal van Dimitri? En Linda haar droom voor een B&B?
Een minicamping is vaak wel mogelijk in Frankrijk en een gîte is eigenlijk nog beter dan een B&B, want ontbijt is niet per se noodzakelijk. Ook op dat gebied liggen kansen. Afhankelijk van de plaats waar je neerstrijkt. Want het is de burgemeester die bepaald of iets wel of niet mag.
Terug naar het huis in Luzy.
Met deze overwegingen in ons achterhoofd, verbleven we plotseling in een zeer interessant object. Er was ruimte genoeg voor een mini-camping, er waren al 2 gîtes, er was nog een gebouw dat ons woonhuis zou kunnen worden…
Voorzichtig begonnen we de mogelijkheden af te tasten.
Toeval bestaat niet
Terwijl we heerlijk in de zon in de tuin zitten, komt er een autootje het terrein oprijden. Een Nederlandse vrouw stapt uit: ‘Goedemorgen! Ik weet niet of de eigenaar het al heeft verteld, maar ik kom tuinonderhoud doen. Ik zal niet tot last zijn hoor.’
Het gevolg was dat ik haar tot last was, want kennelijk woonde ze in de buurt. Hoe was ze daar zo terecht gekomen? En hoe beviel het wonen in Frankrijk haar? Ik vuurde allemaal vragen op haar af, terwijl ze haar werk probeerde te doen.
Al snel kwam ter sprake dat we op huizenjacht waren en ze wees mij op het feit dat de woning waarin we verbleven toevallig ook te koop stond.
Tja, toen kon ik natuurlijk niet meer verzwijgen dat dat precies de reden van ons verblijf was en dat we zelfs waren geïnteresseerd.
Alleen die scheuren in de muur… We weten dat elk Frans huis ze heeft, maar deze scheuren zaten op zorgelijke plekken. Tenminste, dat vonden onze lekenogen. Want elke scheur betekent in onze ogen slecht nieuws.
Toeval of niet, haar man bleek aannemer te zijn en ze bood aan om een paar foto’s te maken, zodat ze die thuis kon laten zien.
Diezelfde middag zagen we haar terug samen met haar man, want van een foto was weinig te zien zei hij. Hij inspecteerde de ‘zorgelijke’ scheuren voor ons en concludeerde dat er wel een en ander behandeld zou moeten worden, maar dat er geen scheuren bij zaten waar we ons grote zorgen over hoefde te maken. Op het eerste oog gewoon een goed solide huis.
Voor ons was dat het sein om aan de eigenaren kenbaar te maken dat we geïnteresseerd waren in de woning. Dus toen zij die middag aanwezig waren, nodigden we hen uit om te komen BBQ-en. Dat aanbod werd enthousiast ontvangen. Er werd meteen een partytent opgezet en voor we het wisten prijkte er in het zwembad een grote roze flamingo.
Tijdens de BBQ was het weer net zo gezellig als enkele weken daarvoor in de tuin van het stel uit Steenwijk. Voor we het wisten was het middernacht en was er nog met geen woord gesproken over het huis. De hoogste tijd om een serieuzere wending aan het gesprek te geven.
Kort gezegd: we deden een bod onder voorbehoud van de verkoop van onze eigen woning én dat onze plannen doorgang konden krijgen.
Want inmiddels waren er al heel wat business-ideeën ontstaan wat voor ons de woning pas echt interessant maakte. Wanneer die geen doorgang konden krijgen, dan lagen de kaarten heel anders geschud.
De eigenaren gingen akkoord, met een kleine kanttekening: De woning was al enkele malen zo goed als verkocht geweest, waarbij externe omstandigheden op het laatste moment roet in het eten gooide. Zo waren de bezichtingen van de woning al een aantal keer voor niets on hold gezet. Aangezien ons voorbehoud ook externe omstandigheden betrof, spraken we af dat de woning in die tussentijd wel gewoon te koop zou blijven staan. Oftewel, de bezichtigingen zouden gewoon doorgaan.
Alle begrip, dus gingen we daarmee akkoord. We moesten tenslotte eerst maar eens afwachten hoe onze eigen verkoop zou gaan. Bovendien: Hoe kwamen we erachter of onze plannen doorgang konden krijgen? Ook weer geheel toevallig was er een goed contact tussen de Burgemeester en de eigenaren van het huis. Zij stelden voor om aan de burgemeester te vragen of wij contact mochten zoeken. Dat moest dan maar online gebeuren wanneer we weer thuis waren, want we hadden nog maar 2 dagen.
Surprise!
De volgende morgen, nauwelijks een paar uur later eigenlijk, kregen we een whatsapp bericht:
‘Goedemorgen! Jullie worden om 10:00 uur bij de burgemeester verwacht.’ Wij komen jullie halen en willen jullie tolk zijn.’
Wat een leuke verrassing! De heren hadden zonder dat we het wisten al contact gezocht met de enige persoon die bepaalt of onze wilde ideeën uitgewerkt kunnen worden. De Burgemeester. In dit geval een kwieke dame op leeftijd die elk zakelijk idee aanmoedigt, evenals de komst van jong bloed. Nu wil ik niet zeggen dat we nog piepjong zijn, maar we halen de gemiddelde leeftijd in het stadje zeker omlaag!
Ze wilde ons dus dolgraag ontmoeten.
Nadat we ons hadden voorgesteld en ze van Dimitri had vernomen dat hij licht- en geluidtechnicus is van beroep, verscheen er een grote glimlach en kwam de vraag of we niet gister al in Luzy zouden kunnen gaan wonen.
Het stadje mag dan niet groot zijn, maar staat in de regio goed op de kaart. Mede door de bekende festiviteiten die er worden georganiseerd. Daar zijn mensen als Dimitri voor nodig en die zijn schaars in Frankrijk.
Of het daarmee te maken had dat weten we niet, maar daarna was ze enthousiast over al onze plannen. We mochten een minicamping, een nieuwe oprijlaan, en een gezamenlijke ruimte maken waar oudere mensen eens in de zoveel tijd een dagbesteding kunnen doen.
Ook werd er voor ons uitgezocht in hoeverre we nog nieuw mochten bouwen op het terrein.
Die gegevens waren niet direct beschikbaar, want die lagen in de hoofdstad van het departement Nièvre. Maar de burgemeester zou er persoonlijk voor zorgen dat die gegevens diezelfde middag nog beschikbaar zouden zijn. En zo zaten we op 1 dag maar liefst 2x bij haar op kantoor.
Er was nu niets meer wat het kopen van deze woning in de weg zou kunnen staan.
Ik kon mijn werk voortzetten, Dimitri had al aanvragen voor klusjes en bleek nu ook nog als technicus nodig te zijn, twee goedlopende gîtes konden we 1:1 overnemen, een lang gekoesterde droom om aan ouderen iets te bieden werd mogelijk gemaakt en er was uiteindelijk toch nog sprake van een camping.
De dag daarop namen we afscheid van de verkopers met koffie en een ontbijtje.
Wat begon als een oriëntatiereis, eindigde met een huis, waarbij we zelfs al met zowel de aannemer als de burgemeester contact hadden gehad. Dit kon niet meer misgaan toch…?
Er gebeurde daarna nog een hele boel. Daarover meer in het volgende blog.
