Toen we op vrijdagmorgen in de auto stapten om terug naar huis te gaan, kwam het besef wat voor consequenties deze reis met zich had meegebracht.
We besloten weer in Metz te overnachten en daar op een terrasje eens rustig dit bizarre avontuur te evalueren en te bedenken wat er thuis allemaal gedaan moest worden. Er moest in elk geval zo snel mogelijk een bord in de tuin.
Daar op het terras appte ik de makelaar alvast, want eenmaal thuis was er weinig tijd om zaken te regelen. Dimitri had alweer een volle werkweek voor de boeg en ik had beloofd om een aantal weken in Wapse we wonen om daar op de paarden te passen. Alleen op dinsdag konden we beide de makelaar ontvangen. Als dat maar in zijn agenda zou passen.
Vol verwachting
We hadden mazzel. De makelaar appte terug dat dinsdag geen probleem zou zijn. Dus toen we zaterdag thuis kwamen, gingen we als een razende door het huis en zondag was de tuin aan de beurt. Als alles maar netjes was voor de foto’s, want de makelaar zou komen.
Vol verwachting en met voldoende adrenaline van de gezonde spanning stonden we dinsdag met koffie en koek de makelaar op te wachten.
Er volgde een leuk en gezellig gesprek (we kennen hem) en tot slot werd er nog enkele minuten over het huis gesproken, voordat hij ontdekte al te laat te zijn voor zijn volgende afspraak.
‘Ehhh… en de foto’s dan? En de taxatie?’
‘Nee joh, Dat doe ik allang niet meer. Ik stuur een speciale fotograaf langs die ook kan taxeren. Het is wel druk, dus hopelijk kan hij over 3 weken…’
Hij stapte in de auto en vertrok. Het zweet van al het harde werken om het huis en de tuin toonbaar te maken voor zijn komst, stond nog op ons voorhoofd. Al die haast voor niets geweest dus. Een beetje gedesoriënteerd stonden we samen op ons grindpad de auto van de makelaar na te kijken.
Als alles mis gaat
Als er in amper 2 weken vakantie al veel kan gebeuren, dan kan er in 3 weken zeker een hoop gebeuren.
Het bod dat we onder voorbehoud verkoop van onze woning hadden gedaan, stond op losse schroeven zolang wij geen duidelijkheid hadden. En zolang er geen te koop bord in de tuin stond, hadden we geen idee hoe het zou lopen. In Frankrijk gingen de bezichtigingen voor de woning daarom gewoon door.
Het duurde dan ook niet lang toen de telefoon ging. Op het display verscheen het telefoonnummer van de verkopers.
‘Hoi Linda, hoe gaat het daar. Is er al wat meer bekend voor jullie?’
‘Nou nee nog niet. We wachten nog op de fotograaf.’
Ow, nou, ik wilde je laten weten dat we een aantal bezichtigingen hebben en dat er geïnteresseerden zijn. Dus ik wilde even weten hoe de situatie bij jullie was.
‘En wat betekent geïnteresseerd?’
‘Dat er een bod is gedaan en dat we daarmee akkoord willen gaan. Het zijn mensen uit Luzy En ze willen het snel kopen en het ook zeker hebben. Dat vinden wij wel fijn, dan weten we waar we aan toe zijn. Maar dat bod dat zegt nog niets hoor, want de bank van de kopers moet het ook nog goedkeuren.’
‘En hebben we daar nog iets op in te brengen?’
‘Nee, eigenlijk niet. Maar nogmaals, de bank moet het nog goedkeuren dus er kan nog van alles gebeuren. Het is nog lang niet verkocht!’
Zo klonk dat natuurlijk niet. Het zou toch niet zo zijn dat het huis zo aan ons voorbij ging?
Verdorie, waar bleef die fotograaf!
Uiteindelijk was het woensdag 4 juli, iets meer dan 3 weken na het bezoek van de makelaar, toen de fotograaf op de stoep stond.
Een jolige jongen die meer kletste dan kiekte. Het gevolg: Hij was er de hele dag. Het interesseerde mij niets. Als dat te koop bord er maar zou komen. En snel graag!
Maar ons geduld werd wederom op de proef gesteld. Foto’s maken was 1 ding, maar de taxatie, dat deed weer een andere partij. De fotograaf zou enkel de meetgegevens doorsturen. Die andere partij had het ook druk, wat betekende dat er nog minimaal 1 week overheen zou gaan.
Het werd een van de langste weken ooit. Niet alleen omdat het ons niet snel genoeg kon gaan. Ook omdat die week steeds weer met een dagje verlengd werd. Ik belde bijna dagelijks met de makelaar en vroeg mij af waarom hij het niet gewoon zelf ging taxeren. Dan was het in een paar uurtjes klaar. De foto’s waren inmiddels ook binnen. Waarom kon het huis niet alvast op Funda? Daar waren schijnbaar eerst de taxatiegegevens voor nodig.
Terwijl ik de makelaar lastig viel, rinkelde bij mij opnieuw de telefoon. Frankrijk aan de andere kant van de lijn:
‘Linda, de bank heeft het goedgekeurd. De kopers hebben groen licht en we gaan binnenkort naar de notaris.’
…
Daar wordt je even stil van op zo’n moment. Ik bedankte voor het bericht, zei nog dat we zeker nog een keer langs zouden komen als we in Frankrijk zouden zijn en daarna hing ik op met een raar gevoel. Ik was overwegend boos.
Boos op die andere kopers, omdat die er waren. Boos op de makelaar, omdat we inmiddels al ruim een maand verder waren en nog niemand wist dat ons huis te koop stond. Als het nou gewoon geregeld was, hadden wij snel genoeg kunnen bepalen hoe de verkoop zou gaan en de eigenaren van het huis in Frankrijk meer zekerheid kunnen geven. Dan was dit vast niet gebeurd. Ik was boos op onszelf, dat we niet eerder een bord in de tuin hadden gezet en boos op de verkopers dat die niet gewoon even op ons wilde wachten. (Wat ze logischerwijs natuurlijk niet deden. Alles was nog veel te onzeker van onze kant.)
Heel even vroeg ik mij af: Moeten we dit doorzetten? Gek genoeg had ik ook direct zelf het antwoord. Volmondig ja.
Ik belde Dimitri en die dacht er hetzelfde over. We zouden na de verkoop ergens in Frankrijk iets gaan huren en daarvandaan een huis zoeken.
Vreselijk spannend
Bijna 2 weken nadat de fotograaf was geweest, was ook de taxatie afgerond en stond ons huis eindelijk op Funda.
Best spannend, want de huizenmarkt maakte plotseling een omwenteling. Ook dat nog…
De makelaar had een prijs in zijn hoofd, waar wij het niet mee eens waren. Dat kon best omhoog. Voor de goede orde: Ik volgde de huizenmarkt op dat moment al jarenlang. Eerst omdat we zoekende waren, daarna omdat ik dat gewoon heel leuk vond. Daar wordt je natuurlijk geen huizenexpert van, maar ik had daardoor wel een beetje een idee van de markt. Afijn, de prijs ging dus op ons verzoek omhoog. Maar dat was ruim een maand ervoor al bepaald. En zoals gezegd kreeg de markt in rap tempo een ommekeer. De makelaar bevestigde dat toen hij ons vertelde dat de laatste huizen die hij in de verkoop kreeg geen stormloop meer hadden. Soms duurde het zelfs enkele weken voordat de eerste bezichtiging werd geboekt. Dus toen we eindelijk ons huis op Funda zagen staan, was het best even een spannend moment. Wat zou er gaan gebeuren?
Een hele hoop!
Het duurde slechts een paar uur voordat we de eerste bezichtigingsafspraken binnen kregen.
Na 2 dagen stonden er al 14 afspraken in de agenda!
Ik deed de bezichtigingen uit praktische overwegingen zelf. Op die manier hoefde ik niet voor elke bezichtiging het pand te verlaten, wat erg veel tijd in beslag zou nemen. Dat zou mij alleen maar onnodig van mijn werk houden.
Na een week was het verkocht. Tenminste… onder voorbehoud.
Vanaf dat moment begon de spanning. Een bod doen op een oud huis in een vreemd land vond ik minder spannend dan deze onzekerheid. ‘Vreselijk’ spannend noemde ik het.
Wekenlang zaten we met de vraag: Is ons huis verkocht of niet? Meer dan afwachten konden we niet doen.
Slecht nieuws
Ondertussen rinkelde vlak voor de bezichtigingen op gang kwamen opnieuw de telefoon. Frankrijk belde weer.
‘Linda, ik heb slecht nieuws. Maar ik denk dat jullie het goed nieuws vinden. De bank heeft zich op het laatste moment teruggetrokken, dus de koop gaat niet door. Willen jullie het huis nog steeds hebben?’
Ik was zo beduusd, dat ik alleen maar zei: ‘Dat overleg ik met Dimitri en dat horen jullie nog.’
Volgens mij heb ik daarna gewoon opgehangen.
Eigenlijk was ik alweer gewend geraakt aan het idee dat we ergens iets zouden gaan huren en verder zouden gaan kijken.
Maar Dimitri wilde heel graag bevestigen en eigenlijk had hij ook wel gelijk. Wegens de paarden zochten we ruimte en hoe gek het ook klinkt, ruimte is er schaars. De boeren hebben alle ruimte nodig. Een deel om het land te kunnen bewerken, zodat er voldoende hooi is voor de winterperiode en een deel om de koeien te kunnen laten grazen. Dus hoe ruimtelijk het er ook mag uitzien in de Morvan, een stukje land kopen is moeilijk. Dat gaf de doorslag. We zouden ‘ja’ zeggen tegen het huis.
Maar alleen als het huis dan ook echt voor ons zou zijn. Dus geen bezichtigingen meer. Bovendien konden wij al iets meer vertellen over de gang van zaken, gezien de stormloop op ons huis.
We kregen de toezegging dat er geen bezichtigingen meer zouden plaatsvinden. Maar er was nog een soort boerenbond die roet in het eten zou kunnen gooien. Een organisatie die boeren eerste recht van koop geeft aan woningen met grond.
Pas als zij ervan af zien, dan kan het worden verkocht.
Wederom spannend, want het bijhorende weiland werd nu door de plaatselijk boer gebruikt.
Het zou toch niet…
